Haute Riviere Languedoc – Pyreneeën

Ook dit jaar zijn we weer afgereisd naar het prachtige gebied haute riviere languedoc net boven de Pyreneeën. Voor ingewijden in de MTB Enduro wereld een bekend gebiedt met bizar veel dikke trails. Veel rotsen stenen, steile en flowy passages zijn er te vinden waarvan er zelfs een aantal officiële gepeilde routes zijn! Vorig jaar zaten wij (Martijn Huiberts en Rik Harms) met nog wat gasten in een huisje zo’n 45min van de start in Olarques af. Niet ideaal gezien het feit dat de start om 4:30 plaats vindt… Dat deden we dit jaar beter! Campertje T5 gehuurd en deze hebben we op een 100m van de start/finish geparkeerd, echt een absolute aanrader!! Zelf hebben we door verschillende omstandigheden de race niet uit gereden, maar gelukkig heeft Bart Coeckelbergs dat wel. Deze held doet graag zijn verhaal over het Radon EPIC Enduro avontuur!!

Na een autorit van 1150 km richting Lier glijdt mijn been langzaam uit onze patserbak en dan blijkt nogmaals dat mijn lichaam iets gedaan heeft waar het voor getraind was, maar blijkbaar niet voldoende. De 4de editie van de Radon (voorheen Shimano) Epic Enduro was een feit. Maanden van voorbereiding hebben hun vruchten afgeworpen op zondag 16 april 2017 om 19.30. Leeggereden en emotioneel volgeladen rijd ik door de finale controlepost. Mijn bike-maat en mede Trailhunter Martin Van Wezel stond me op te wachten. “Hoe lang staat die jongen al op me te wachten”, flitste door mijn hoofd maar in een split second ging deze vraag over in uitzinnige vreugde…

Ontbijt binnenmurwen en dan richting Olargues

Het begon allemaal wat vroegjes voor ons : de wekker om 2u50, het ontbijt binnenmurwen en dan richting Olargues om onze mede-bikers te vervoegen. In de hoop elkaar terug te vinden aan de start nestelden we ons tussen de massa van de 2de startgolf. Er wordt wat rondgekeken, wat nutteloze opmerkingen gemaakt maar vooral gezocht naar “bekenden”. Mijn oog viel direct op Johan Verbraeken, mijn metgezel (bij toeval) vorige editie van de Epic Enduro en zoals het er nu naar uit zag ook dit jaar.

Het is 4u 29min 37 sec. De speaker jut de menigte op, de muziek zwelt aan en het obligate “trois, deux, un …et c’est parti” galmt misvormd door de speakers. De menigte zet zich gezwind in beweging en verlaat het dorp Olargues (hoogte 180 m) om aan de 1ste klim van de dag te beginnen.

De donkere bossen naar St Martin du Froid Bardou

In een lang lint slingeren de verlichte bikers zich door de donkere bossen naar St Martin du Froid Bardou (hoogte1070 m). Ondertussen kom ik Martijn Huiberts tegen en samen biken we gezapig naar boven. Nu gaat het echt beginnen, we staan aan te schuiven om aan de 1ste special te kunnen beginnen. Het is koud daarboven, zeer koud versterkt door de snijdende wind, maar ik vertik het om iets warmer aan te trekken. Ik weet wat er komt…“T’es prêt ?” vraagt de starter aan me, ik knik en zet aan. Het begin van een klein half uurtje pure fun en pijn op de bike. Het eerste deel is een open trail met enkele switchbacks waar de goden er niet beter hadden op gevonden om redelijk lompe blokken/rotsen neer te leggen. Snelheid houden was de boodschap en focus. Redelijk snel voelde ik mijn bovenbenen protesteren maar omdat ik toch redelijk wat bikers inhaalde kon het mij niet deren. Bijtrappen en genieten in het bosrijke gedeelte met hier en daar een “moeilijkheid” om dan in een nest uitgelaten bikers terecht te komen bij de aankomst. Tsjakka, de kop is er af. Op naar special 2

Ik wil gerust elke klim beschrijven, maar daar heeft niemand wat aan. Als je wil afdalen, moet je klimmen. Zo simpel is dat. In een bike-park heb je een lift, soms kan je een shuttle regelen, maar hier is het allemaal benen-power.

Ondertussen is het al even licht en komt de zon zichtbaar boven de horizon. Bescherming aan, goggle op de neus en knallen maar. Eén van de meest flow afdalingen van de Epic. Als alles vlot gaat is dit echt genieten. Lus 1 zit er op. Ik kom binnen met een voorsprong van 40 minuten. Lekker relax naar de wagen, de lampen uit de Evoc halen, eten, drinken en terug de hort op voor lus 2. Omdat de organisatie pretendeerde volledig nieuwe trails te hebben gemaakt, wist ik niet waaraan ik me moest verwachten voor het verdere verloop van de race. Met een naam als “Les Crètes XXL” ( 750 m) begon mijn fantasie al redelijk op hol te slaan. Totaal niet nodig bleek achteraf. Het begin van deze special was (voor zover ik het mij herinner) de laatste special van vorig jaar waar ik meermaals op mijn moeder heb geroepen. Dit jaar daarentegen heb ik mijn moeder niet moeten lastigvallen met mijn geroep. Alles ging zo lekker en zelfs de passages die ik vorig jaar te voet genomen heb, passeerden alsof ik al jaren niets anders deed dan zulke dingen rijden. Met een big smile tot achter mijn oren (bij wijze van spreken hè) haspelde ik special 3 af.

Special 4 was een formaliteit

De klim er naartoe is een manier om het klimmen echt beginnen te haten. Na deze formaliteit kwam de 2de tijdspoort. “Oei” dat had ik niet verwacht. De tijd leek sneller te biken dan mezelf en ik had niet veel ruimte meer over. Ondanks het gevoel dat alles redelijk smooth en vlot ging, drukte de klok me met de neus op de feiten. “Run Forrest, run !” (lees :” Bike Bart, bike !” )

Ook in special 5 zat redelijk wat flow maar toch begon hier en daar de vermoeidheid zich te laten merken. Het ging nog wel vlot, maar zeer af en toe een steek laten vallen, doet je toch iets anders rijden. Opletten geblazen en zeker op het einde… als er veel volk staat bereid je dan maar voor op wat komen gaat. Redelijk wat toeschouwers schreeuwen de ziel uit hun lijf om je door deze technisch moeilijke passages te loodsen en als bij wonder geeft dit zo’n stimulans dat je het er zonder kleerscheuren vanaf brengt. Even waan je je een echte vedette en als iets later je metgezel met een kamerbrede smile de special komt afgerold dan weet je dat het goed was. Vuistje en verder…

Ondertussen zijn we toch al een tijd aan’t biken en de temperatuur stijgt. De aanhoudende strakke wind zorgt ervoor dat het niet extreem warm wordt en de volgende klim naar Colombières dient zich aan. Vorig jaar mijn dieptepunt van de wedstrijd en ook dit jaar is hier geen verandering in gekomen. Ik weet niet exact wat het is, maar de combinatie van kleine powerclimbs, technische passages uphill, draaien en keren (flow 0,0) maken van deze special mijn zwart beest. Blij dat ik in het 2de deel hiervan toch wat kon goedmaken en er nog effe de pees kon opleggen.

Samen met Johan Verbraeken fiets ik over het ellendig lange fietspad naar Olargues voor onze voorlaatste tijdspoort. We reppen ons want het einde van onze tijdspoort nadert. Een print-out van onze tijden bewijst dat we op tijd waren en dat we voort naar de volgende lus kunnen. Om 14u12 zegt de vrouw van de timing : ”Haast je maar want je bent bijna te laat”. Ik kijk haar aan en zeg “ Jamaar, ik ben toch binnen de tijd aangekomen ?” Ik trek het mij niet aan en rijd naar de wagen om eten en drank bij te vullen en met deze ‘veel te zware’ rugzak terug van 180 m naar 1050 m hoogte te klimmen. Ik ben alleen en leg er een strak tempo op. Met de Push 11.6 shock in de climb-modus en de lock-out van de Pike geactiveerd schiet het klimmen over het asfalt goed op tot…. tot ik aan het offroad gedeelte van de klim begin. De man met de hamer staat me op te wachten en slaat er niet naast. Ik geraak quasi niet meer vooruit en krijg geen hap meer door mijn keel. Sportdrank sijpelt binnen met milliliters en het gewone water met centiliters. De bikers voor mij laten me zien waar ik heen moet, zeer demotiverend. Op dit moment heb ik heel hard gedacht om mijn hielen 180° te draaien en terug naar Olargues te rollen. Ik had het effe gehad met heel die Epic.

Het laatste stuk van deze klim ging over een smal GR-pad en hier vond ik terug wat kracht. Rustig naar boven wandelen met mijn geliefde Nomad in de nek. Ondertussen nog wat dollen met 2 Schotten die me bijstonden in mijn lijden om dan in gestrekte draf naar de laatste tijdspoort te downhillen. Kapot, maar met een grote vastberadenheid dender ik de trail af. Ik zie af en toe een bloempje staan in een switchback (dat ik dan van naderbij wil bekijken. lees : ik crash) ik krabbel recht en vervolg mijn pad. Uitgeteld en een beetje wazig in mijn hoofd zoek ik samen met een Fransoos de laatste tijdspoort. Een beetje verdoken opgesteld en totaal niet duidelijk passeer ik ze en draai om exact 17u het straatje in waar een bende bikers uitgeteld op het asfalt ligt.

De gouden sticker van de Radon Epic Enduro

We hebben hem, de gouden sticker van de Radon Epic Enduro. Vanaf nu geen tijdspoorten meer, geen stress, alleen maar 3 specials te rijden om dan onze chip binnen te leveren en dan figuurlijk dood te vallen. Ik bespaar jullie de beschrijving van de laatste 2 echte specials. Jurrassic was hell. Ik was zo kapot dat ik geen enkele lijn meer zag, de focus van mijn zicht lag precies achter mijn bracket i.p.v. een 8 tal meter ervoor. Vloeken en roepen op mezelf, strompelen en hopen dat hier gauw een einde aan zou komen. Ik werd ingehaald door Johan en in zijn spoor reden we naar de “arrivée” . Ook hier was het nog niet gedaan, een ellendige klim te voet bracht ons naar de voorlaatste special “Roc Traucat”. Deze was wel rijdbaar, maar door de vermoeidheid toch wel een hele opgave. Bla, bla, bla…lange weg over asfalt en fietspad naar Olargues.

En dan eindelijk special 10, de moeite niet om te rijden maar het moet. Vanuit het bovenste deel van de ruïne in Olargues naar de paddock. 2 maal trappen en je stond beneden, maar het kon me niet schelen. Het zat er op, het is gedaan, ik wil naar huis, ik wil mijn bed.

Ikzelf wil iedereen bedanken die me in de loop van de voorbije maanden heeft gesteund en vergezeld op de trails, trainingen, etc.
Ook de support van 9th Wave Cycling, Leftyhouse, Swooth verdienen mijn respect.

Tot volgend jaar.

Bart Coeckelbergs

Meer weten over goede mountainbike gebieden in Frankrijk? Check ze hier: Bike en Trailparks Frankrijk

Meer over de Epic Enduro:  Epic Enduro