Special: Oeganda Mountainbike avontuur

Mountainbike avontuur Oeganda

Het was tijdens een van de Marokko fietstochten afgelopen najaar. Andreas en Werner dachten dat ze verder naar het zuiden moesten gaan in Afrika, ten zuiden van de Sahara. Het Afrika dat de ideeën over dit continent heeft gevormd sinds hun kindertijd met zijn prachtige landschappen en bevolking. Het was tijd voor een Mountainbike avontuur Oeganda

Wij kopen bij Duursport.nl!

Andreas en Werner werken nu al verschillende jaren samen als gids voor fietstochten. Ze zijn niet alleen verbonden met de gemeenschappelijke geboorteplaats Bolzano, maar hebben beide ook een grote passie voor mountainbiken. De wens om nieuwe dingen te ontdekken op de fiets is groot. Thuis of ver weg, waar ze ook zijn, genieten ze van het rijden op de beste single trails. en leren ze het land en zijn mensen kennen. Na veel onderzoek hebben ze deze keer voor Oeganda gekozen. Het land in Oost-Afrika kent het massatoerisme nog niet en is de thuisbasis van de karakteristieke Afrikaanse natuur. Winston Churchill beschreef het al enthousiast als de “parel van Afrika”.

Onderstaand verhaal is ingestuurd door Werner facebook.com/rideonmtb

De plannen: naar Oeganda

Het begon midden februari. Andreas, zijn partner Julia en ik arriveerden in Entebbe en slechts een paar uur later zaten we in de auto met Will, met wie we de fietstocht wilden uitwerken. Will is een Brit die vijftien jaar in Oeganda heeft gewoond. Will was jarenlang een professionele kajakker op de rivieren van de wereld, maar nu klopt zijn hart vooral voor het mountainbiken.

Voordat onze reis ons naar Sipi zou brengen op Mount Elgon, het centrale punt van onze reis, gingen we eerst naar Jinja aan het Victoriameer, waar de volgende dag echte actie plaatsvond in het witte water van de Witte Nijl. Met de raftingboot mochten we letterlijk de overstromingen van de Nijl induiken en het was alsof we in het hart van Afrika waren aangekomen. Thuis waren we alweer vergeten, het avontuur begint nu!

Kinderen in School uniformen juichen je toe

Op weg naar Sipi hebben we met al het leven langs de weg bekeken. De voornamelijk grindwegen zijn niet alleen verbindingswegen, maar belangrijke slagaders, die vooral dicht bij de vele hutten en nederzettingen vol mensen liggen. Kinderen in schooluniformen, mensen die allerlei dingen vervoerden, alles leek in beweging en levend. Daarnaast waren er de vele Boda-Bodas, motortaxi’s, die echt worden gebruikt voor het vervoer van alles: medemensen, dieren, boomstammen of ladekasten.

Zonder elitaire luxe, maar met veel smaak zorgt men hier voor welzijn.

Uiteindelijk bereikten we Sipi met zijn spectaculaire watervallen. Het kleine dorp ligt op ongeveer 1800 meter, de nachten zijn daardoor aangenaam fris en er zijn ook weinig muggen hier. Malaria, anders heel gewoon in Oeganda, is gelukkig hier bijna geen probleem.

We verbleven in een idyllische lodge midden in het regenwoud, pal naast een van de drie indrukwekkende watervallen. Zonder elitaire luxe, maar met veel smaak zorgt men hier voor welzijn. Kleine, fijne Banda-hutten en -huisjes, vers, smakelijk eten, hun eigen koffie uit de omliggende velden, we waren er zeker van dat we hier een goede tijd hadden na het fietsen. Omdat we vooral de komende dagen op onze fiets moeten rijden en routes moeten verkennen. We keken er thuis al naar uit en we waren vooral enthousiast over het hoogtepunt van de reis, de 4.321 m hoge Mount Elgon. Maar eerst wilden we de beste singletrails rond Sipi zien.

De volgende ochtend zijn we direct vanuit de lodge met onze mountainbikes begonnen om naar de nabijgelegen hometrails te gaan. De vreugde om eindelijk het gebied te verkennen en onze nieuwe fietsen te kunnen rijden, die we net van Norco hadden gekregen, was geweldig. Het eerste parcours begon in een nabijgelegen nederzetting waar Will met een paar inwoners sprak terwijl nieuwsgierige ogen naar ons keken. Dat zou ons de volgende dagen opnieuw en opnieuw overkomen: gesprekken met de lokale bevolking die we ontmoetten tijdens het doorkruisen van de vele nederzettingen, en veel interesse in ons en onze fietsen hadden. Vooral de kinderen kwamen graag mee rennen. Fietsen verbindt, waar ook ter wereld!

Dit is Afrika!

Na deze spontane ontmoeting rolden we het pad op. Zoals bijna alle trails hier, was dit geen wandelpad, zoals we gewend zijn in de Alpen, maar een verbinding tussen velden, hutten en dorpen. Het pad was dus relatief vlak, maar was helemaal geen wandelpad en bood technische secties met stenen, bulten en of bermen die werden die je uitnodigden om te spelen. Met hoge snelheid en reden we over rode aarde en geërodeerde steenformaties langs de bergkam, wat ons een panorama gaf over de velden en hutten onder ons, totdat we het belangrijkste punt bereikten waar we moesten vertragen om de juiste lijn te vinden. Toen we aankwamen in de vallei besloten we om weer omhoog te gaan met de fietsen, om nog een variant te rijden bij een afslag verderop. Ondertussen waren we ook aan de nieuwe fietsen gewend geraakt en dat maakt mountainbiken alleen maar leuker. Aan de voet van de bergrug bereikten we eindelijk weer een klein dorp, waar Boda-Bodas werd georganiseerd om ons op een avontuurlijke manier weer op te voeden met de fietsen tussen rijder en fietser. Een politie agent thuis zou zijn geschrokken, maar we dachten bij onszelf: dat is Afrika!

koffievelden en bananenbossen

Op een gegeven moment zijn we gestopt bij een paar eenvoudige hutten. Terwijl Andreas zich met de kinderen bezig hield, viel mijn blik op de bescheiden omstandigheden waarin de mensen hier wonen. Zeer eenvoudige, kleine hutten, handig maar ongemakkelijk, vaak zonder elektriciteit en stromend water. Voor veel mensen is het leven hier zeker niet altijd vrij van moeilijkheden. Onze lodge was pure luxe daar in tegen. Ik was er zeker van dat veel van de mensen een leven wilden met minder deprivatie ( 😉 ). En toch ontmoetten de meesten van hen ons met een brede glimlach en lijken niet het vertrouwen te hebben verloren. Dat ondanks hun weinige bezittingen. Terwijl de kinderen gelukkig naar ons zwaaiden terwijl we verder reden. Het was tijd om door te rijden en ik concentreerde me weer op het pad, dat nu door koffievelden en bananenbossen liep.

Langs de flank van de berg Elgon

De volgende dag moesten we vroeg beginnen om naar het gebied van Kapchorwa te gaan. Op 2.700 m wachtte een bijna eindeloze afdaling van de flank van de berg Elgon naar beneden op de savanne. Voor de start stopten we bij een kleine hut waar we thee met melk en een eenvoudige, olieachtige flatbread hadden. Anders zijn er in Oeganda chapati-broodjes gevuld met eieren, uien, tomaten of andere groenten, die bekend staan onder de toepasselijke naam “Rolex”, op elke hoek. Hier, weg van de grotere dorpen, was de keuken schaarser.

We verlieten het dorp achter ons en vertrokken over de lange afdaling die over de vlakke uitlopers van de berg Elgon liep door kleine dorpen en velden. Verderop naderden de savanne, hoe warmer, droger en wilder het werd. Uiteindelijk bereikten we de bovenste rand van een kloof. Het uitzicht op de savanne beneden ons en de uitgestorven vulkanen op de achtergrond waren adembenemend. Will liet ons het punt zien waarop onze afdaling zou eindigen. Het was nog een lange weg, perfect! We liepen verder op het pad, scherpten rond hoeken en rotsen en zagen een groep bavianen tussenin, tot we de savanne bereikten, zwetend.

Mount Elgon is een uitgestorven vulkaan

Na een dag die comfortabeler was voor ons, reden we met grote verwachtingen naar de ingang van het Mount Elgon National Park. Dat was dus naar het hoogtepunt van de mountainbike trip. Voor de eerste dag moesten we 1.800 m hoogteverschil bereiken naar de hut op 3.500 m. Ondersteund door dragers voor de voorzieningen en vergezeld door een ranger begonnen we aan de beklimming. Zolang we nog steeds onderweg waren tussen culturele landschappen, moesten we meestal onze fietsen duwen of dragen. Pas na het bereiken van de jungle werd het pad vlakker en konden we vrij vaak in het zadel blijven. Mount Elgon is een uitgestorven vulkaan met een enorme caldera en meestal vlakke hellingen, waardoor een toename van de hoogte langer duurt, maar ook verbonden is met minder inspanning. Gefascineerd kruisten we het bergregenwoud, vergezeld van vogelgezang en apenoproepen. Kort voor de hut, waar we de nacht zouden doorbrengen, veranderde de vegetatie geleidelijk. De weelderige flora van de jungle maakte plaats voor een uitgestrekt gras- en heidelandschap met uitpuilende plukjes gras, bloemen, varens en ongewone planten zoals de reusachtige grondzool. Uitgeput maar voldaan rolden we naar de hut.

De volgende dag stonden we vroeg op. Uitgerust met koplampen Julia, Andreas, Will, onze ranger Roger en ik maakten onze weg in de koele ochtendlucht. Er ontbrak slechts 800 meter hoogteverschil om de hoogste top te bereiken, maar de weg was te steil.

Uiteindelijk bereikten we Wagagai

Vanwege de gematigde helling van het parcours en de toch al vrij dunne lucht hierheen, sleepte de beklimming zich lang voort. Het werd helderder. We marcheerden, duwden onze fietsen, door dit overweldigende landschap. De mist creëerde een mysterieuze atmosfeer. We baanden ons een weg langs de rand van de krater, toen kort voor de top de vegetatie schaarser werd en het steeds meer stenig en rotsachtig werd. Uiteindelijk bereikten we Wagagai, de hoogste top van de vulkaan met 4.321 m, echt het hoogtepunt van onze reis. En het beste moest nog komen: de meer dan 3000 hoogtemeters lang afdalen!

Al op weg naar boven steeg de verwachting om weer door deze betoverde kosmos te kunnen afdalen. Afgezien van een paar echt technische onderdelen, was het parcours niet veeleisend, maar het kon met veel flow worden gereden. We reden de weg naar beneden en pompten onszelf door de bochten en stopten vanwege de hoogte keer op keer om even op adem te komen. Toen we aankwamen in de vallei, waar tientallen kinderen achter ons aan kwamen rennen, was de middag al een paar uur oud en werden we rijker door de geweldige ervaring. Was dit een van de beste afdalingen die we ooit hebben gemaakt? Zeker!

In Oeganda leven ze nog volgens oude tradities

Het werd tijd om de regio rond de Elgon te verlaten en naar het noorden van Oeganda te reizen, naar Karamoja, de thuisbasis van de semi-nomadische Karamojong herders. Lange droogtes maken het moeilijk voor de mensen hier en de stammengevechten, die duurden tot 15 jaar geleden, hebben ook de regio verzwakt. De Karamajong zijn verwant aan de Massai en, net als zij, leven ze nog steeds erg dicht bij de traditie. Vergezeld door Asoka, een vriendelijke, lange lokale, bezochten we een traditionele nederzetting om inzicht te krijgen in de authentieke manier van leven van deze trotse mensen. We keken naar de typische constructie van de hutten, keken naar het brouwen van bier, dat weinig gemeen had met de Duitse zuiverheidswet, de kleurrijke dansen van de jongere leden meemaakte en ‘s nachts bij het kampvuur zat met de mannen van het dorp, die gaf ons Karamajong-namen en ging door met zingen toen we al in onze tenten lagen onder de enorme sterrenhemel. Ik had het gevoel dat ik rechtstreeks in een van de vele documentaires was beland die me sinds mijn kindertijd vergezelden.

De ochtend bood ons een prachtige zonsopgang in de savanne. Vandaag stonden op het programma de hometrails van Moroto, de belangrijkste stad van het district. Er is een kleine mountainbike-scene, die de bescheiden, lokale economie wil vitaliseren door te fietsen. Laat in de middag toonde Asoka ons de trails aan de voet van de berg Moroto. Zweterig en stoffig trokken we eindelijk naar de savanne met zijn immense, roodachtige avondzon.

Nationale park van Marchison Falls

De volgende dag pakten we onze fietsen in de reistassen, want aan het einde van de reis wilden we de diverse dierenwereld van Oeganda zien. In het nationale park van Marchison Falls konden we sowieso niet veel met de fietsen doen. Olifanten, giraffen, zebra’s, nijlpaarden, leeuwen. We moeten alles zien wat je je kunt voorstellen onder het Afrikaanse dierenrijk. Uiteindelijk stonden we bij de nevel van de krachtigste waterval ter wereld, de Marchison Falls. De hele Nijl drukt zich donderend en schuimend door een kloof van slechts zeven meter breed. De perfecte definitieve foto voor de energieke, indrukwekkende reis die we achter ons hadden.