In de hoek van Liechtenstein, Italië en Oostenrijk ligt in Zwitserland het sjieke skidorp Davos. Met veel toppen boven de 2.500 meter én een uitgebreid scala aan liften, weet je dat je hier ook in de zomer goed zit. Bekijk maar eens op Trailforks wat een uitgebreid trailnetwerk hier ligt!

Wij komen nu in Davos met één doel: deelname aan de Enduro2 endurowedstrijd. Een uniek event waarbij je als duo’s de stages rijdt; de tijd van de langzaamste deelnemer (dus degene die als tweede over de streep komt) telt. Zo snel mogelijk je teammaat uit het wiel rijden is dus niet de slimste zet als je de wedstrijd wil winnen 😉

Wanneer we onze spullen bij elkaar zoeken, in de week vantevoren kijken we angstvallig naar het weerbericht. Het wordt kouder, de vorstgrens zakt en er staat dagelijks meer dan 10 mm regen (of sneeuw?) voorspelt.
Als we op de woensdagmiddag aankomen, komen we Davos binnenrijden met een strakblauwe lucht en zonovergoten alpenweides. We balen dat we geen tijd meer hebben om even één afdaling te pakken, daarvoor is het al te laat. Dit zonnetje is de enige keer dat we ‘m te zien krijgen…

De wedstrijd

Vooraf is onbekend hoeveel stages we te rijden hebben. De wedstrijd is een 3-daagse wedstrijd, en het enige wat we vooraf weten is dat we op donderdag 1 proloog rijden en 2 stages.

De proloog is optioneel: rij je deze niet dan wordt je achterin het startveld ingedeeld. Rij je ‘m wel, dan wordt je startvak op basis van je neergezette tijd bepaald. Dit is direct ook een van de makkelijkere afdalingen: drie-en-een-halve-minuut bikepark trail met voornamelijk veel kombochten. Maar we horen later bij de briefing dat hier al veel risico wordt genomen; er zijn al wat crashes geweest.

Stage 1 en 2 zijn in de middag én in de wolken. Alle stenen en wortels zijn al nat en glad. En van het uitzicht wat we op stage 1 zouden moeten hebben (een ridgeline afdaling) zien we helemaal niets! Gelukkig maar; we rijden achter een gast met hoogtevrees 🙂 We horen ergens koebellen, maar zien geen hand voor ogen.

Het samenrijden neemt wel wat wedstrijdspanning weg. Samen een stage induiken, voelt namelijk als trailrijden zoals je dat altijd doet: achter (of voor) je fietsmaten en allebei af en toe verschillende lines rijden. En omdat er (behalve de Norco twins) bijna geen pro’s meerijden is de wedstrijdorganisatie ook niet strikt op hoeveel seconden er tussen de verschillende starts zitten.

Racedag 2

We rijden met een aantal Nederlandse teams. Ook Maichel van Mikey’s Bike Adventures is er en doet mee in de mixed-category met zijn vriendin. De langzaamsten kunnen het langst uitslapen, de snelsten moeten om 08.00u aan de start staan. Bij het welkomstbiertje van de dag ervoor is bekend gemaakt dat er vandaag 2 stages gecancelled zijn: 1 vanwege de flinke sneeuwval en 1 vanwege een steenlawine die de trail deels heeft weggevaagd. Er blijven nog 5 stages over.

En die stages zijn niet voor de poes. Flinke rockgardens, wortelpacks, venijnige klimmetjes én vooral lang! Na de 2 stages van gisteren en de 5 van vandaag zitten we al op een totale racetijd van meer dan een uur. Sommige stages duren 15 tot 20 minuten non-stop afdalen! Ik dacht mijn armen genoeg getrained te hebben, maar hier krijgt iedereen last van arm-pump. Dit is wel even iets anders dan een Belgische enduro, daar heb je op een wedstrijddag soms een totale racetijd van 20 minuten; nu is dat één stage.

De lunch in een alpenhut is perfect verzorgd. Maar ook wel nodig om warm te worden. De hele dag rijden we in regen/motregen/sneeuw en omdat bijna alle uplifts met een lift zijn is het soms wat langer wachten (en koud worden).

Natuurlijk zien we alle Nederlandse teams weer bij de finish aan de bar. Die (dure) biertjes smaken goed. Eerste foto’s worden gedeeld. Bonnetjes met eindtijden vergeleken. En we kijken er allemaal hetzelfde terug op deze dag. Wát een vette stages! “Die ene stage, jeweetwel, daar zat écht alles in. Starten in de mist met sneeuw rondom, met dikke wortels, smalle singletracks, blind -zonder remmen- hard rechtdoor de mist in, rockgardens die zo bruut zijn dat we een stukje moeten lopen, een voorwiel die net langs het pad schiet de struiken in”. Geweldig!

Racedag 3

Er is nog meer sneeuw gevallen, nu begin september. Met de briefing en de kaart die we gisteravond hebben gekregen kunnen we alvast zien welke 2 stages er vandaag klaarliggen: Äbirügg en Jakobshorn – Sertig. We checken YouTube video’s en verbazen ons over de uitzichten. Ook vandaag zijn er 2 stages gecancelled omdat er hogergelegen téveel sneeuw op de trails ligt. Zonde, maar niemand klaagt. Gisteren 7 stages rijden? Dat hadden we echt niet getrokken!

Deze twee stages zijn ook weer zo gaaf. Van een flowy start, een bos induiken en rammen, rammen, rammen. Met goggles rijden is lastig: beslaat het niet door de mist en motregen, dan beslaat het wel door de hitte die uit je jas komt. Hier op 2.500+ meter afdalen is echt wel intensief. De laatste afdaling dalen we bijna 1.000 hoogtemeters.

Tot volgend jaar!

Volgend jaar weer? Jazeker. De teamspirit is echt een toegevoegde waarde bij deze enduro. De organisatie heeft het dik in orde. En….. volgend jaar willen we wel eens zien op welke leipe trails en welke hoogte we nou eigenlijk gereden hebben.