Wedstrijdverslag: Mondraker Enduro Team Race Davos 2021

Revanche op 2020! Afgelopen september stonden we voor de tweede keer aan de start van de Mondraker Team Enduro Race. En we hebben ons voorgenomen revanche te nemen op onze deelname van afgelopen jaar. Daar werden we getergd door pechgevallen en verkeerd-rijden door onze eigen stomme fout. En bovendien: we zijn dit jaar aan onze Pro-ambities aan het werken, dus we zijn het aan onze stand verplicht om in elk geval de Stage-tijden van vorig jaar te verbeteren.

De editie van dit jaar was binnen een week uitverkocht. Zelfs al 10 maanden vantevoren. En dat snappen wij wel! De voorgaande jaren dat we hebben deelgenomen was alles tiptop geregeld, de sfeer onder deelnemers is ontzettend tof en oja… de trails zijn fantastisch!

Waar we vorig jaar onze eerste meters in Davos pas op de eerste wedstrijddag zagen, pakten we het dit jaar beter aan. Vroeg vanuit Nederland vertrekken om in de middag al een afdaling te pakken. En dat lukt! Sterker nog: we kopen gelijk een dagkaart voor de Jakobshorn lift: dat geeft ons de motivatie om in elk geval meerdere runs te halen. En hoewel de heenreis heel relaxt was, zitten we nu in de lift wel op onze horloges te kijken… Binnen 30 minuten gaat de laatste volgende lift omhoog. Snel, fullface op in de gondel, handschoenen aan, kniebeschermers omhoog en gelijk knallen! Wennen aan de losse stenen en ruige ondergrond hier op 2.590 meter hoogte hebben we niet. Onze blik gaat naar diep in het dal: 1.000 hoogtemeters dieper. Binnen 20 minuten moeten we daar weer staan. Noem het onverstandig, noem het risicovol, maar we zijn met z’n drieën zó eensgezind dat we die laatste lift nog willen meepakken dat we precies op tijd beneden staan te high-fiven dat we op tijd zijn. En dit is precies de flow die we de komende dagen vast willen houden.

De transponders zitten om onze pols. Vandaag gaat het echt beginnen. Gisteren zagen we bovenop al wat pijlen hangen. En de trail die we gisteren als laatst hebben gereden blijkt ook de laatste stage (Stage 3) van vandaag. Dat wordt genieten!

Er is wel wat gezonde wedstrijdspanning, maar toch minder dan normaal. We kennen het gebied, we weten dat de trails weliswaar technisch en ruig zijn maar geen onaangekondigde jumps of drops hebben en we rijden lekker als Fun Team. Dus waar het wedstrijdconcept ooit startte als duo-endurorace, is er sinds vorig jaar een klassement met teams voor 3 tot 6 man.

De eerste stage is een bekende voor ons, en de start ligt nu ietsjes verderop dan voorheen. Het intense trap-stuk wordt nu nog niet getimed, dus de Stage begint pas op de plek waar het lekker naar beneden begint te rollen. De wedstrijd-drive zit wel goed! We stampen op de pedalen aangemoedigd daar een superfanatieke wedstrijdvrijwilliger “GO GO GO”. We zijn net één nachtje op deze hoogte in de bergen, dus de hartslag schiet gelijk omhoog. We halen al een paar deelnemers in die met pech aan de zijkant staan. Haha! Wij niet! Maar deze Stage is meer dan 3 km en 500 hm lang, en onderin betrap ik mezelf erop dat ik naar Nico roep “Ga er maar langs als je kan”, als we bij een volgend team ingelopen zijn. Dat is niet heel ‘racy’. Een echte race-vibe is natuurlijk om “Rider! Rider!” te roepen en ze plaats te laten maken. Maar we flowen de laatste paar meters achter ze aan naar de finish van Stage 1.

Even bijkomen in de gras. Als we willen vertrekken roept Nico ons terug: lekke band! Daar is geen betere timing voor. Na de Rinerhorn-lift volgt Stage 2 over veel wortels en stenen, maar niet dusdanig steil, dus veel bijtrappen.

De laatste Stage van vandaag is degene die we gisteravond al reden. Bovenop de ridgeline van de Jakobshorn zwaait de organisatie-fotograaf ons tegemoet. Een oude bekende van vorig jaar. En deze Stage is een classic. Weer meer dan 3 km lengte en 500 hm, met veel switchbacks. De snelheid zit er goed in en als we achterom kijken zien Nico en ik dat we uitlopen op Rik. Totdat Nico hard opzij stuurt. Lek!!! Goh, Nico: hadden we je niet al weken vantevoren getipt om je wielen tubeless te maken en niet meer met binnenbanden te rijden? Na een snelle binnenbandwissel denderen we weer door naar de finish. En Nico? Die gaat na het eerste finish-biertje zijn wielen tubeless (laten) maken mét een CushCore-variant erin. Tegen Zwitsers tarief.

Tussen de andere campers, daktenten en een enkele caravan staan we op de deelnemerscamping pal naast de finishboog. We worden dus gewekt door de enthousiaste speaker die de eerste starters van vandaag al op pad stuurt. Voor ons geen hele snelle tijd, dus we hebben nog even om de pasta van gisteravond te laten zakken en een paar broodjes-ei te maken.

Deze dag staan er vijf Stages op het programma. De start van de eerste Stage weten we maar al te goed te vinden: midden in het maanlandschap. (En dus niet vanuit de lift naar links.) Omdat we niet supervroeg in de startvolgorde zitten is de grootste nattigheid al wel weg. Maar nattigheid valt niet te vermijden. Want waar de Stage eerst over scherpe stenen en langs derailleur-killers gaat, duikt het daarna een moerasachtig gebied in waar vaart behouden betekent dat je ook met volle snelheid een zompige moddelpoel in duikt. Is het water of schijt? Het kan beide…

Voor de volgende Stage hoeven we nauwelijks te klimmen en geen andere lift te pakken. We zitten nog zó hoog dat we nog verder kunnen afdalen. In de rider-briefing op Komoot (waarvoor iedere deelnemer een gratis Wereldpakket ontvangt) lazen we al dat je hier ook goed moet sturen om op wat houten planken te blijven rijden en hoewel het grassig en hobbelig is, kunnen de remmen volledig los. Het rijden in een teamrace is hier extra fun, omdat je hier je teammaten nog eens kunt proberen in te halen.

De derde Stage van vandaag start steil en over gladde wortels. We zien bij de groepjes voor ons dat er een inside-line over grote wortels is, direct bij de eerste bocht. Die pakken we! We zitten nu onder de boomgrens, dus dit is de eerste Stage in het bos. En ook dat is genieten! Snelle singletracks en lijnkeuzes over of langs wortels. Rik klaagt over zijn dempergedrag. Mja, als je enkele tientallen secondes achter ons finisht moet je je materiaal maar de schuld geven, denken Nico en ik. In het dal staat een bikewash en materiaalzone: toch maar eens daarlangs. Wat blijkt? De dempershaft is gebroken. De coil-demper gaat zo de prullenbak in. Hoe dan?! En vooral: wat nu?! Als geluk bij een ongeluk hebben we een extra luchtdemper bij ons. En een zeer vriendelijke dame van de organisatie kan die wel voor ons oppikken onderweg naar de materiaalzone. We maken de afspraak: Nico en ik gaan naar de lunchplek bovenop aan de overkant van de vallei en Rik skipt de lunch en fixt zijn demper.

Hoewel het fijn is dat we even op het gras in het zonnetje kunnen uitbuiken van de flinke bak pasta, duurt het toch wel erg lang voordat Rik er ook aankomt. Wat blijkt: hij moet bushings eruit persen om deze demper passend te maken en moet het werk zelf uitvoeren in een bikeshop die zonder personeel zit. Als één-na-laatste team kunnen we starten aan de vierde Stage van vandaag. Maximaal opgeladen in energie knallen we er lekker in. “Straitlinen” waar het mogelijk is, dat hebben we wel geleerd in onze Pro-trainingen. Een weg om obstakels heen is altijd langzamer. Box, box, box! Dit was weer een beauty van een trail! En de kers op de taart moet nog komen: de laatste Stage van vandaag is de Signal Trail. Ook een bekende trail voor ons: waar we vorig jaar minstens 2 lekke banden en een gebroken spaak hadden.

En op deze trail besluiten we direct: volgend jaar zijn we er weer bij! De technische double-black rockgarden rolt goed, totdat we in de verkeerde lijnkeuze belanden en omdat we in elkaars wiel zitten is eromheen sturen geen optie meer. Rennend en harkend volgen we de rest van de rockgarden. Ook geen tijd om van het fenomenale uitzicht te genieten. En waarom komen we terug? Deze feature is echt wel te doen en is nu gewoon een persoonlijk doel geworden om in de wedstrijd helemaal clean te rijden. Van alle 14 wedstrijdstages van dit jaar is deze Stage toch wel één van de favorieten: uitzicht over Davos-Klosters, technische switchbacks en rockgardens en na wat wijde bochten langs een Alpenweide het donkere bos in, vol snelheid en uitdagingen om flow te houden. Genieten.
Als we bij de finish-area komen zitten de meesten nog lekker naast de bike na te genieten en te proosten op de dag.

Vandaag is de dag met de meeste klimmeters die we op eigen kracht doen. Te beginnen in de ochtend. Iedereen vertrekt vrolijk met de fullface helm op en kniebeschermers aan, maar de meesten gutst het zweet al direct onder de helm vandaan. Afzetten dat spul!

Deze dag staan er maar liefst zes Stages op het programma. Het valt nog mee met de armpump en pijntjes. Ons Oer-MTB trainingsprogramma met krachttraining heeft daar zeker aan bijgedragen, maar natuurlijk sluipt er al wel iets van vermoeidheid in. Onze coach Laura Turpijn doet ook mee aan dit event als duo-team. Iedere dag komt ze mega-stoked bij ons checken hoe de dag ging en loopt ze over van enthousiasme over wat zij heeft beleefd. Dit is haar eerste enduro-wedstrijd en langzaam is ze beslist niet! Laura wordt uiteindelijk derde in de categorie Damesteams. Haar mindset kunnen we ook nog wat van leren: “ik rij op mijn maximale kunnen en we doen aan een event mee waar er overal wel een EHBO’er of bergreddingsteam te vinden is, dus ik durf veel meer risico te nemen dan wanneer ik hier alleen zou rijden”. Bij haar tijd komen we dan ook helaas niet in de buurt. Nouja, we hebben nog even te gaan in ons trainingsschema he.

Ondanks dat we hier vorig jaar (ook al met iedere dag stralend weer!) aan de Mondraker Enduro Team Race meededen, kennen we lang niet alle trails. Eén derde van de wedstrijdstages dit jaar is nieuw! En wanneer je Trailforks bekijkt zie je dat er zo ongelofelijk veel trails liggen in Davos en omgeving: hier kunnen ze jaar na jaar nieuwe Stages opnemen.

De Stages deze dag zijn ook weer schitterend. Na de klim van 350 hm starten we vandaag met de langste Stage van de dag. Met een paar mega-exposed off-camber stukken erin, dus focus vooruit en voorzichtig balanceren. Deze trail eindigt vlak voor een bikepark-lijn. Volgens mij één van de weinige echte bikepark-trails, want het merendeel van de trails hier is volledig natuurlijk. Precies waar wij van houden! Maar natuurlijk pikken we de jumpline even mee onderweg naar beneden. KRAK!!! Rik “de sloper” sloopt weer wat. Dit keer breekt z’n pedaalas af, tegen een steen. Gelukkig: buiten een wedstrijdstage. En gelukkig weer vlak voor dezelfde materiaalzone. Ze kennen ‘m daar nog. En bij het afrekenen van een mooi maar duur setje pedalen wordt er nog een grappa-tje soldaat gemaakt. Even wat extra wedstrijdspirit erin.

De vijf volgende Stages variëren van hele fysieke Stages met veel trapwerk tot lekker technische Stages. Maichel “Mikey’s Bike Adventures” Lemmens zien we bij de lift en heeft al een halve dag erop zitten als wij nog aan de tweede Stage van vandaag moeten starten en hij legt ons in detail uit wát we wáár kunnen verwachten. Maar zie dat maar eens te onthouden in een afdaling van 3 kilometer!

Voor de laatste twee Stages gaan we weer de Jakobshorn op. Een mooie ridgeline trail duikt Davos in. Een deel van de trail die we op de dag van aankomst hebben gereden. En wat blijkt: het kan nóg sneller dan die middag. De gewenning van een paar dagen op hoogte en technisch terrein rijden heeft z’n effect. Wat hebben die Zwitsers hier eigenlijk een enorme voorsprong op ons, he. Op de een-na-laatste trail horen we (Nico en ik) Rik roepen in onze nek: “hahaa, ik zit er nog!”. Als een volledig team rollen we over de finish van Stage 13. Nu alleen nog de “showstage” te gaan. Maar pas op: hier kun je de wedstrijd niet winnen, maar wel verliezen. Dus nog even gefocused blijven. De laatste -nét aangelegde- bochten steken door een weiland en komen recht voor de finisharea aan. Alle gefinishte deelnemers staan er te juigen en een biertje met elkaar te drinken. Wat een sfeer! En het gejuig zwelt alleen maar harder aan, want direct nadat wij binnen zijn begint het te plenzen. En terwijl de deelnemers lekker onder een parasol of met capuchon op staan, staan de vrijwilligers als echte mascottes midden in de regen op de finishlijn om de laatste paar deelnemers binnen te halen. Fantastisch.

Nu we in training zijn om Pro te worden is wedstrijdervaring opdoen goud waard. We hebben weer beter geleerd waar onze skills en verbeterpunten liggen. We voelen ons sterker en zijn gedisciplineerder met het avondeten en het aantal biertjes 🙂 Maar bovenal: we gaan nog meer intervaltrainingen doen. In een enduro-wedstrijd zijn er zoveel plekken waar je tijd kunt winnen door even bij te trappen of even extra aan te zetten in plaats van lekker naar de volgende bocht te rollen. En licht als een veertje op de fiets te zitten, zonder iedere steen met volle impact te raken.

Eens zien of we in 2022 hier in Davos een mooie wedstrijduitslag kunnen halen!

Zien we je daar? De inschrijving opent jaarlijks rond 1 december. Check: https://enduro-team.ch/en/