Het is een donkere en regenachtige dag ergens in november. Ik heb net weer de modder van mijn fiets, broek en schoenen afgespoten, als ik een appje ontvang: “Het Finale Plan. Ga je mee?” Dat is vet! Direct in januari een aantal dagen in Finale Ligure trails knallen.

Check de video onderaan dit artikel

En een paar weken later zijn we er. Jess en Erik (MTBVerbier) zijn erbij en zijn hier inmiddels al zo vaak geweest, dat ze voor het gemak de hele organisatie hebben opgepakt. Appartementje geboekt, shuttlebedrijf gefixt en het restaurant gereserveerd waar we ze na een lange dag autorijden treffen met een biertje in de hand. Good vibes!

Het is ongeveer 20 graden verschil met thuis, want we vertrekken precies in de dagen dat het -5 graden is. En hier is het inderdaad (maximaal) 15 graden. Tóch wisten we pas 2 dagen voor vertrek dat het daadwerkelijk zin had om in de auto te stappen. Want vlak voor onze aankomst lag er op de hoger gelegen trails nog sneeuw en waren die allemaal afgesloten.

Finale bestemming

Voor als je nog nooit van Finale Ligure gehoord hebt: check Trailforks (meer dan 150 trails!) of de video van ons laatste bezoek in 2018. Onze herinneringen zijn ook weer wat vervaagd. We hebben echt niet alle gereden trails onthouden, maar imiteren nog regelmatig de humor van de bikeguide van toen. “Va bene. Nothing special on this trail. Andiamo!” Waarna we alleen maar grote drops treffen en dikke rockgardens.

En wat blijkt… we stappen ook nu weer in bij dezelfde gids: Matteo! Dus we weten dat we nog steeds scherp moeten zijn als een trail “no special features” heeft.

We shuttlen direct van zeeniveau naar bijna 1.000 meter hoogte. Ietsjes hoger, richting Nato Base, zien we wel wat sneeuw liggen. En het is dus op deze hoogte ook fris, net een paar graden boven nul op deze januari-ochtend. Toboga is een klassieke warm-up trail. En wat is het weer genieten! De ondergrond is niet bevroren, maar wel een lekkere hardpack. De trails liggen er perfect bij. Het kan niet anders dan dat er trailbuilders rondlopen met een bladblazer. Het geluid van je banden op stenen en wortels is toch het fijnste wat er bestaat.

The Classics

Vandaag rijden we vooral wat bekende classic trails van Finale: Toboga, Rollercoaster, Kill Bill, Cacciatore, Madre Natura, Little Champery, Pino Morto, 115, Ingegnere, Crestino, Ca Bianca. Een goede 4.000 afdaalmeters.

En hey! Met weinig fietsuren de afgelopen tijd en nul tot geen krachttraining voelt dit nog heel erg goed. En dat is vooral te danken aan de coil-veer die ik in mijn Rockshox Zeb heb laten zetten. Een Vorsprung Smashpot. De gekozen coil-sterkte is precies goed en ik voel dat ‘ie direct aanspreekt als ik ook maar het eerste kleine steentje raak met mijn voorwiel. Duidelijk veel minder vermoeide armen!

We verblijven in Finalborgo: dat ligt nog geen 1,5 kilometer landinwaarts vanaf Finale Ligure, maar is eigenlijk veel sfeervoller dan het kuststadje. Binnen een oude vestingsmuur en met veel kleine en gezellige straatjes met barretjes en restaurants. Hier drinken we dus ook onze biertjes. En we zijn schijnbaar tóch niet de enige bikers op dit moment. Want we zien ook andere clubjes met Scott, Specialized en Canyon jassen en petjes. Maar absoluut laagseizoen is het zeker!

Toch zijn endurobikers hier overal ontzettend welkom. Je hoeft je nergens bezwaard te voelen dat je je bike ergens voor een ingang stalt of dat je met je zweetkleding ergens binnenstapt. Bij een pizza-stop vraag ik om mijn bidon in de keuken te vullen en ik krijg ‘m zelfs afgewassen terug. De hele lokale economie draait op bikers. En dan heb ik nog niet eens gezegd wat een fantastische lunch we krijgen, voor weinig geld, als we ergens op de berg (ruim) de tijd nemen om te lunchen.

Pietra Ligure

De volgende ochtend scoren we na ons ontbijt snel een doppio op weg naar Matteo en de shuttle. Bij de vestingmuur tuft een Piaggio voorbij en steekt een non over. Hoe Italiaans wil je het hebben! De oude vervallen fabrieken aan de kust van Finale Ligure blijken trouwens van Piaggio te zijn.

Net als gisteren stappen we weer in de Landrover Defender van Ride On Noli. Ditmaal gaan we richting Pietra Ligure. Met toch wel een heel ander type trails, ook vaker met een lossere ondergrond en red dirt. Iets meer natural. En ook hier veel stages van EWS wedstrijden. Geen enkel ander shuttlebedrijf had ons zo ver omhoog kunnen rijden, want we rijden met de Defender echt letterlijk stevige rockgardens omhoog. De trailer met 9 fietsen stuitert er vrolijk achteraan.

The Wishlist

Stocked voor de laatste dag! Opnieuw een zonnige dag en een heel aangename 15 graden op zeeniveau. Ditmaal overhandigen we Matteo een wensenlijstje met trails die we wel willen rijden. Hij begint te lachen, want het valt lastig te combineren… We hebben namelijk zelf geen rekening gehouden met wáár wélke trail eigenlijk ligt. Maar we gaan sowieso naar Cromagnon en DH Men. Dit zijn toch wel de iconische trails waarvan je de EWS beelden kent. En het rijtempo is ook lekker gegroeid de laatste dagen. Op DH Men droom ik de rijen toeschouwers er maar even bij. Uitzicht op de Middellandse zee heb ik pas als ik stop, want er is geen moment om de focus te verliezen.

High fives all over the place. En we sluiten de dag af – met onze kniebeschermers nog aan – op een piepklein terrasje. Ja, buiten. In januari. Deze trip was de ultieme anti-winterdip!