Een bezoek aan āLittle Utahā in Luxemburg
Nothing found.
De redrock region van Luxemburg
Luxemburg, het land van kastelen, moeselwijn en slechts 600.000 inwoners. Na Malta is het het kleinste land binnen de Europese Unie, maar door de lage bevolkingsdichtheid ligt er genoeg mooie natuur. Daar liggen vast goede mountainbikespots. Zo is Echternach en het MĆ¼llerthal (bekend van de Mill Man Trail) bekend bij veel XC-bikers.
Wij rijden door naar het uiterste zuiden van Luxemburg, aan de Franse grens. Op uitnodiging van Visit Luxembourg zijn we naar Dudelange gekomen. In dit gebied bezoeken we āRed Rock Regionā. Dit klinkt veelbelovend. En even Googlen toont beelden van prachtige rode aarde, maar nog weinig mountainbikefotoās.
Mountainbiketrails dankzij de mijnwerkers
Na een nacht in hotel Cottage Logis, ontmoeten we in de ochtend onze gids voor de komende dagen. Claude is boswachter en is actief als trailbuilder. Hij is al ruim 10 jaar geleden gestart met het designen van mountainbikeroutes in het Red Rock gebied.
Claude is duidelijk onder de indruk van onze enduro-bikes en zweert dat we ongetwijfeld de meest ervaren mountainbikers zijn die hij gaat rondleiden. Maar dat zal vast wat Luxemburgse bescheidenheid zijn. We merken dat Claude flink gas kan geven op zijn trailbike en zo old-skool als hij is gebruikt hij zijn dropperpost nauwelijks. Als je deze boswachter zijn zadel ziet laten zakken, weet je dat er pas Ć©cht een steile afdaling komt.
We rijden delen van de Haard-Red en Haard-Black routes. De rode ondergrond die we al op fotoās zagen is ijzerrijk. En veel van het hoogteverschil in deze regio komt dan ook door de mijnbouw: door het afgraven van heuvels. In het industriĆ«le tijdperk is hier veel ijzer en staal geproduceerd. In het MusĆ©e National des Mines de Fer museum leer je daar meer over. Maar ondanks dat het regent maken wij hier vandaag geen stop om op te drogen. Over water gesproken: een gouden tip van Claude; als je bidon leeg is, bezoek dan even een begraafplaats, daar vind je altijd een kraan met fris water.
Vandaag de dag is er geen enkele ijzerindustrie meer actief en her en der zie je wat vervallen machines, transportrails, fabrieken en een groot monument voor alle overleden mijnwerkers. De dorpjes en stadjes in de regio zijn overigens niet arm of verlaten. Een stadje als Belval staat vol verlaten industrie en nieuwe hippe gebouwen en restaurantjes. Bovendien werken veel Fransen, Duitsers en Belgen in dit gebied want de lonen in Luxemburg liggen een stukje hoger dan in hun thuisland.
Terug naar de MTB-trails. We rijden een leuke ronde met een paar mooie technische stukken, maar het hoogteverschil is niet meer dan 100 meter dus echte lange afdalingen zijn er niet. We sluiten de middag al vroeg af met de mededeling: āwe are wet enough for today, tomorrow expect more funnier trailsā. Gelukkig vinden we nog een toffe laatste trail, aangelegd door de eigenaar van bikeshop Edy SchĆ¼tz, vol jumps, rollers en drops. Die pakken we direct nog eens.
De inmiddels rood-gekleurde fietsen van de regen en rode modder kunnen we met een handige bikewash vlakbij de trailstart schoonmaken. Voor deze bikewash heb je wel muntjes nodig die je weer bij de bikeshop kunt krijgen.
āLittle Utahā
Na een avondje Leffe Blondjes stappen we s’morgens in de auto, om vervolgens letterlijk 5 minuten later weer uit te stappen. In Luxemburg doen ze blijkbaar alles met de auto, ondanks dat de trails die we vandaag rijden gemakkelijk op fietsafstand liggen.
Van bovenaf kijken we in een mijnafgraving van enkele tientallen meters diep. De aarde is hier nog roder dan gisteren en het is niet gek dat dit bekend staat als āLittle Utahā. Dit ligt op steenworp afstand van het huis van onze gids en hij staat te popelen om ons alle verschillende lijnen en drops te laten zien. Dat enthousiasme werkt aanstekelijk en we duiken achter Claude aan in blinde drops en van (kleine) kliffen die er best Redbull Rampage-achtig uit zien.
Van bovenaf zagen we een hele rij tablejumps en gapjumps liggen, die voor motocrossers gemaakt lijken te zijn. Niets is minder waar: dit was een bikepark. Op Pinkbike vinden we fotoās uit 2009, waarop we zien dat dit een actief (weliswaar illegaal) bikepark was met hoge starttorens en drops. Van al dit houtwerk is niets meer terug te zien. Niet dat onze gids dit heeft afgebroken. Nee, hij vond het allemaal wel mooi. Hadden we in Nederland maar boswachters zoals Claudeā¦
Hij vertelt ons dat dit echt een droomplek met een zomerse zonsondergang. De rode aarde wordt zowaar nĆ³g roder. Reden om terug te komen dus, want vandaag is het weer bewolkt en wat regenachtig. In deze āspeelkuilā kunnen we ons prima vermaken, maar de omliggende trails bieden niet genoeg technische uitdaging en niet genoeg hoogteverschil om je op een endurobike uit te leven. Het is eerder all-mountain met enkele technische passages. Maar als je er eens langskomt op weg naar het zuiden dan is het een stop waard om unieke fotoās te maken in dit rode landschap van de Red Rock Region.
Meer info over de mountainbiketrails: https://www.visitminett.lu/en/redrock-mtb-trails
Een korte samenvatting van de rode rotsen in de Redrock region van Luxemburg
20 September 2024
7 tips over hoe je veilig een mountainbike koopt via marktplaats
7 tips over hoe je veilig een mountainbike koopt via marktplaats
19 September 2024
DIRTLEJ EPIC ENDURO 2025
Epic enduro race - 100 km aan trails en meer dan 5000 hoogte meters op slechts 1 dag, dit is een echteā¦
18 September 2024
Stumpjumper 15! New Bikeday
Stumpjumper 15 is hier om elk compromis in de trailgame uit te wissen. Verslind bumbs...
17 September 2024
SWATCH NINES MTB 2024 BRAVES THE STORM IN SĆLDEN
Ondanks een winterse uitdaging van moeder natuur levert het weergaloze mountainbike-evenement verbluffendeā¦
11 September 2024
Engadin Flow Trails
Engadin Flow Trails - met genoeg trails en voor elk niveau is Engadin Bikepark een echte aanrader!
11 September 2024
Gotschna Freeride roller coaster – Davos klosters
GotschnaĀ Freeride Piste 6 km roller coaster voor freeriders in Davos Klosters
5 redenen waarom je een Daktent wilt
Een daktent? Dit zijn de 5 redenen waarom je een daktent wilt
Na alweer een goede 2 jaar hebben we best wat ervaring mogen opdoen met een daktent. In onze “mountainbike carriĆØre” hebben we al veel verschillende manieren van reizen geprobeerd. Uiteraard een gespreid bedje in een hotel is heerlijk, warme douche, ontbijt staat klaar en vaak kunnen de fietsen achter slot en grendel. Toch vinden wij zelf dat we vaak de vrijheid missen. Lekker buiten hangen met een biertje zo aan het einde van de dag kan lang niet overal. Uiteraard er zijn plekken waar dit prima kan zoals bij mtbverbier. Zelf zijn we gek op campings. Lekker je rotzooi om je heen en dichtbij, eitjes bakken in de morgen en ‘s avonds met je krukje voor je bbq het eten klaar maken. Deze manier van reizen hebben we ook ondervonden zonder daktent zoals onze reizen naar Neukirchen in Oostenrijk, Lake District en Glentress in de UK. Gaat op zich prima, zeker als je langer op 1 plek blijft. Het grote nadeel is alleen dat je alles 2x in je handen hebt. Inpakken uitpakken noem maar op. De Daktent biedt een oplossing, in vrijheid en gemak. We hebben voor jou even de Top 5 redenen op een rijtje gezet waarom een daktent ideaal is
Ā
Ā
1. Vrijheid
Een daktent kan je overal opzetten, je bent niet afhankelijk van de ondergrond. Je staat altijd droog en het blijft er droog! (tenzij je in een river bedding gaat staan van een stuwwal….) Het grote voordeel is dat je elke auto tot camper kan ombouwen zonder moeite. Zo kan je onderweg snel slapen zonder een camping te moeten opzoeken.
Ā
Ā
2. Comfort
Je hebt standaard een goed matras, goed geventileerde tent die stevig is zonder dat je 10 haringen in de grond hoeft te zetten. Slapen met je ultra dunne zelf inflatable op verharde ondergrond is echt geen pretje. In een daktent zit over het algemeen een lekker matras waarbij de duurdere varianten zelfs worden uitgevoerd met traagschuim.
Ā
3. Snelheid
Met een daktent tover je nagenoeg elke voertuig om tot camper. Je kan al je spullen laten liggen waar ze liggen in de auto, want jouw tent ligt op je dak. Afhankelijk van welk model is de gemiddelde daktent binnen 5 minuten op te zetten en weer af te breken. Het meeste werk zit hem in de hoes of cover. Pak je een hardshell daktent? Dan praten we over minder dan 1 minuut.
Ā
Ā
4. Uitzicht
Het klinkt zo simpel en dat is het ook. Je slaapt hoog met een daktent waardoor je een verbeterd uitzicht hebt. Er is niks mooiers dan ‘s ochtends wakker te worden en overal over heen te kijken hoe alles en iedereen ontwaakt. Maak de rits open en voor je naar beneden klimt geniet jij nog even van de omgeving. Een koffie machine in de daktent zou eigenlijk het leven nog mooier maken š
Ā
Ā
5. Veiligheid
Nou zal er op een camping niet zoveel ongedierte rondlopen, maar zeker als je gaat wildkamperen biedt een daktent behoorlijk wat extra veiligheid. Door de barriĆØre van de trap en de hoogte komen ongewenste dieren niet bij jouw slaap vertrek. Nu zullen grote gedeeltes in Europa niet zoveel problemen opleveren, maar toch de Wolf is officieel gesetteld in Nederland š Zonder gekheid, zeker als je verder gaat naar continenten waar er nog meer ongewenste bezoekers ‘s nachts rond je tent kruipen, bied de daktent een aanzienlijk voordeel!
6. De looks
Jaja we zouden een top 5 doen. De looks zijn dan ook niet echt een voordeel… Toch maakt het een suffe schilders bus of een 2 wiel aangedreven SUV die niks meer kan dan een Renault Clio, ineens een stuk stoerder š
Ā
Ā
Alle bikeparks van Duitsland
De 32 bikeparks van Duitsland
Phoe he! Een muisarm verder, maar we denken dat we een aardig overzicht hebben kunnen maken... Welke definitie hanteren we voor een bikepark? Tja een bikepark met enkel een dirt park hebben we verwijderd (daar zijn er nogal veel van), er moet tenminste ook een Northshore zijn. Grotendeels van deze parken hebben ook een Downhill Strecke. Heb je aanvullingen? Geef dan in het commentaar veld hieronder aan :D laten we de lijst compleet maken!
Bestel hier jou bikepark MAP van Europa!
Bikepark Duitsland
Flowtrail Kreuzberg |
Donau Bike Campus d... |
POPULĆR Handcrafted Skateparks |
Bikepark Osternohe |
Bike- und Outdoorpa Bad Salzdetfurth |
Olpe Fahlenscheid |
FRC Pellens e.V. |
Dirtpark Hatten |
Warsteiner Bikepark |
Flowtrail Bad EndbackĀ |
Bikepark Braunsbach |
Bikepark Braunlage |
MSB-X-Trail Bikepark |
Oberammergau |
Oberhof bikepark |
Samerberg bikepark |
Bikepark Bad Wildbad |
Bikepark Todtnau |
Bikepark Lenggries |
MTB-Park Heidenheim |
Bike Park Albstadt |
PanzergelƤnde |
Dirtpark Freiburg |
Bike Base Herborn |
Bikepark Aachen |
Bikewelt Willingen |
Bikepark Geisskopf |
Solling Funpark |
Bikepark Beerfelden |
Bikepark Hahnenklee |
Bikepark Winterberg |
fichtelride ochsenkopf |
Bikepark Winterberg vs. Bikepark Willingen
In Sauerland, op 2,5 uur rijden vanaf de grens, liggen de dichtstbijzijnde wintersportgebieden met liftnetwerk: Winterberg en Willingen. Maar de sneeuwval was dramatisch de afgelopen winter. Qua bezoekers komen er misschien zelfs wel meer mountainbikers dan skiāers.
Wij komen al jaren in Winterberg. Het bikepark evolueert ieder jaar wel iets: van nieuwe North Shores tot aan een verse jumpline. Maar dit jaar bezochten we ook voor het eerst Bikepark Willingen.
Waarom altijd naar Winterberg?
Willingen heeft een net zo goede reputatie als Winterberg. Willingen hostte in 2005 en 2006 zelfs de Worldcup Downhill, en tegenwoordig het BIKE Festival. Winterberg host al jaren het Dirt Masters Festival en de iXS Downhill Cup.
Op een regenachtige maandag rijden we iedere trail van Bikepark Willingen. Van Flow Country Trail naar Flow Trail, naar Freeride en Downhill. Wat opvalt is dat feitelijk de drie eerstgenoemde trails allemaal flowtrails zijn; alleen de tafels zijn steiler en hoger op de (rode) Freeride lijn. Daarbij zitten er optionele North Shore elementen pal naast waarbij je telkens indropt op de normale Freeride lijn. Door de regen zijn deze gesloten. Er is dus geen aparte North Shore-lijn zoals je die bij Winterberg wel hebt.
De (zwarte) Downhill lijn van Willingen daarentegen is een tandje heftiger dan de (rode) Commencal Freeride of (zwarte) iXS Downhill lijn van Winterberg. Hier geen bordjes voor een chickenline, maar een hele brede downhill track waarop je kriskras verschillende lijnen kunt rijden. De ene mƩt 3-meter gap, de ander zonder. Welke heb je genomen? Dat zie je pas als je er overheen rijdt. Ik spring een gapjump iets te kort en rij mijn achterwiel dus aan gort. De hoogte van de drops en lengte van gaps is hier niet misselijk. (Maar je kunt dus overal tussendoor als je andere lijnen rijdt.) In de track zit ook een roadgap die dan weer iets minder hoog is dan de befaamde roadgap van Winterberg.
Waar gaan we de volgende keer naar toe?
Met wat materiaalpech en schuivertjes zijn we niet aan de Enduro-lijn van Willingen toe gekomen. Deze ligt vlak naast de overige trails, heeft veel wortels Ć©n de enige wallride van het bikepark. Maar voor die ene trail gaan we niet per se terug. Wel voor de fun op de flowtrails. Oordeel zelf waar je heen wil:
+ Winterberg
- Meer diversiteit in trails en een betere opbouw qua level
- Een overzichtelijkere DH-lijn
- Nabijgelegen trailcenter met 20km trails
+ Willingen
- Twee liften tot aan de top
- NĆ©t iets meer hoogteverschil
- Hou je van flowtrails met tafels? Dan zit je hier goed.
Ā | Bikepark Winterberg | Bikepark Willingen |
Aantal liften | 2 | 2 |
Trailcenter (non-lift assisted) | ja | nee |
Dagpas lift | ā¬34,50 | ā¬34,00 |
Flowtrail |
ja (2) Continental Track Flowcountry |
ja (2) Flowtrail Flowcountry |
Pumptrack | ja | ja |
Enduro |
ja Black Line |
ja |
Downhill |
ja (2) iXS Downhill Commencal Freeride |
ja Worldcup |
North Shore |
ja North Shore |
enkele op de Freeride |
Jumpline | ja |
ja (semi) Freeride |
Slopestyle |
ja Rockshox Slopestyle |
nee |
Four-cross |
nee (voormalige Four-cross is nu de Jumpline) |
ja |
Burscheid Enduro trails
De Enduro trails van Burscheid
Heel even, heel even dacht ik; zal vandaag dan de eerste dag worden dat we geen vette trails vinden? De trailhunt van vandaag is gebaseerd op heel veel ogenschijnlijk korte zwarte afdalingen. We hebben afgesproken op de parkeerplaats Park Platz Schƶllerhof die relatief centraal ligt tussen al die trails. Om er weer een soort van route van te maken rijden we eerst noord-oostelijk richting Burscheid om af te kunnen trappen met een inkomertje. In Burscheid worden we door inwoners aangesproken dat hier niks ligt, geen trails.
Sterker nog ze kennen de āappā (zal Trailforks zijn) en benoemen nogmaals: er liggen hier geen trails! OkĆ©, danke und auf Wiedersehen. We kijken elkaar aan en besluiten toch het pad in te rijden. Na niet al te lang stuk doubletrack, zie daar: Trails ;) Toch valt het allemaal wat tegen hier en de twijfel neemt toe, zal dit dan inderdaad de eerste mislukte trailhunt worden?
De zoektocht gaat door!
We geven niet direct op natuurlijk, de middag is nog jong dus we zoeken verder. Met wat omwegen in een erg mooie omgeving zagen we dat we de L101 moesten zien bereiken. Aan de andere kant van de weg zien we meer potentie. Eenmaal aan de andere kant van de weg beland komen we op een fireroad die kaarsrecht door het bos loopt en na een paar honderdmeter zien we ook de eerste trail het bos in duiken! Wat zich nu voor ons openbaart doet onze oude-mannen-ogen weer twinkelen als kleine kinderen in een snoepwinkel! Er kronkelen hier niet 1, niet 2, maar 3 downhill, bikepark-achtige trails naar beneden. Allemaal kombochten, drops en zelfs dubbels! We hebben vandaag ook Ralph van de Looseriders met ons mee, en hij is niet vies van een sprongetje (overigens de enige zonder E-MTB, held!) dus hij kon al helemaal zijn lol op. Enige voorverkenning is voor alle āniet-springers" een must hier. De dubbels zijn niet groot maar toch. Op Trailforks moet je opzoek gaan naar de Murmel, daar vind je alle zwarte. We draaien telkens via de Murmel Easyline weer omhoog om deze afdaling een keer 2 keer te doen, zo hebben we dus nog een reden om terug te komen.
Ook natuurlijke Enduro shizzle hier in Burscheid
Iets verderop aan dezelfde ber flank welke het beste is te bereiken middels dezelfde klim vind je wat meer natuurlijk Enduro trails. Deze trail is steil en technische zeer uitdagend. Onderweg komen we nog wat locals tegen en ze vragen ons of we hem al gereden hebben. Trots zeggen we JA hun reactie vertelde ons genoeg dat ook voor de locals deze trail als hoogstaand bekend staat. Ook hier heb je overigens meerdere keuzes onderweg, het maakt niet uit wat je kiest alles komt beneden uit.
De twee-fietslengtes river jump!
Nog steeds op dezelfde berg nu helemaal aan het einde van de fireroad liggen nog meer trails. De linker optie is brengt je naar een gebied met grote sprongen en zelfs een riverjump. Overal is een b-line te vinden. Wijzelf pakken de ākleineā drops mee en staan te verbazen over wat er allemaal is aangelegd hier. Rijd je hier aan het einde van de fireroad naar rechts dan kom je wederom op een uitdagende Enduro trail met een zeer steil einde. Slechts 2 van ons wagen zich eraan, gelukkig ligt er ook een leuke āchickenā welke voor sommige zelfs al als steil kan worden ervaren. Voldaan rollen we terug naar de autoās. Niet om te stoppen, maar om bij te tanken! Er ligt hier namelijk nog meer :D
Altenberg Enduro trails
Vanaf onze parkeerplaats rijden we nu verhard de andere kant op richting Altenberg. Daar ligt een mooie kronkelweg welke ook veel gebruikt wordt door motorrijders. Het is makkelijk klimmen en werken vanaf hier de hele flank af. Op de kaart zien we 5 zwarte afdalingen, te beginnen met de Stein DH. Kort krachtig en ook hier weer een zeer steile sectie in de trail! Gevolgd door de Die Wellen en Blitz cirkelen we door. Allemaal gelijksoortige trails met ieder haar eigen charme. Allemaal technisch, de Ć©Ć©n moeilijker dan de ander.
Na een sterk dichtbegroeid bos komen we dan aan bij de Kochtopf trail. Beneden zien we het einde al, een natte verticale rotsplaats. We klimmen over de gravel road omhoog, onderweg kom je de trail nog een keer tegen waar je kan zien wat ons te wachten staat. Eenmaal boven start de trail wederom met een erg steile sectie met 2 drop offs erin, heftige startā¦. Ook hier is er een chicken route voorzien, met ieder zijn eigen lijnkeuze rollen we weer naar beneden. Ook deze is weer heel erg gaaf!
In deze regio kun je prima zonder GPS rijden. De L101 en de L310 zijn de 2 wegen vanaf waar je telkens start. Her en der vraagt het wat creativiteit om de trails te vinden. Mocht je toch liever met GPS rijden, dan kan je die hier aanvragen. Parkeerplaats Park Platz Schƶllerhof is dus voor dit deelgebied de beste optie om te parkeren.
Zuid Solingen MTB trails
De mountainbiketrails nƩt onder Solingen (DE)
Dat je bij Solingen (Wuppertal, Duitsland) goed kan mountainbiken wisten we al. Net boven Solingen hebben we deze trails al gevonden. Tijd om nu ook ten zuiden gaan te verkennen. Deze keer rijden we via het westen aan. Klein beetje verbaasd over het amper glooiend landschap en we beginnen ons al lichtelijk zorgen te maken of dit net zo tof word als in het noorden van dit dorp. Gelukkig, wanneer we door het dorp Leichlingen rijden, met wat vakwerkhuisjes, zien we het gewenste landschap opdoemen. We spreken vandaag af op de parkeerplaats Parkplatz 42659, Solingen Duitsland. Dit bleek later ook de beste plek om te parkeren waar ook de locals hun auto’s neer ketsen om daar even een run te doen…
De boze muis en tal van anders zwarte trails
Door onderstaande video wisten we al een beetje wat ons te wachten stond, dit kan natuurlijk de beste en mooiste zijn van de regio en op precies die reden besloten we om deze als laatste te doen. “De Boze Muis” komt dan ook uit bij de auto, mooi als afsluiter. Vanaf de parkeerplaats rijden we via een asfaltweg omhoog en banen we onze weg richting het westen. Vanuit daar werken we dan onze weg terug over de trails. Eerste 4 kilometer is dan ook verhard en ja, saai.
Ā
De blauwe trail discussie… Het lijkt een regio ding te zijn
Vanaf het asfalt tillen we onze bikes over de vangrail om de eerste afsdaling in te zetten. Een “blauwe” trail op Trailforks welke ons naar het einde van de eerste zwarte afdaling leidt. We worden direct geconfronteerd met redelijk steile stukken en tal van rotsplaten. Lekker inkomen zo! Het is vandaag kneiterheet, mijn Specialized Levo SL komt des te meer van pas dan ooit š de andere komen aan moet bloodrode koppen, we klimmen nu namelijk door een windstil bos omhoog zodat we kunnen starten aan de – Pliz downhill – de eerste zwarte afdaling van de dag. Zoals we al in het noorden van Solingen hebben ervaren zouden wij alle blauwe trails toch echt rood willen noemen, houd daar rekening mee! De zwarte hier die zijn ook echt zwart š dus slokkie water en go!
De Pilz downhill is lekker steil met veel rotsen en losse stenen, echt een toppertje. Deze trail biedt je overigens ook de mogelijkheid om via switchbacks wat makkelijkere stukken te pakken. Wellicht goed om in te komen en te wennen aan het gebied. Wij kiezen echter voor de moeilijkere optie, her en der met geknepen billetjes!
Alpen-achtige natuurlijke bikepark trails!
Via een korte tranfers komen we bij de – Wupperhof DH – aan. Nog vol van energie door de vorige afdaling schieten we hier maar gelijk de trail in. WTF!!!! Dit is echt vet, overal kleine kombochten mega wortels, losse stenen en veel rotsen. De Wupperhof DH is Alpenwaardig. Ik wilde filmen vandaag maar voor we het wisten stonden we helemaal beneden uit te hijgen terwijl we maar bleven roepen: DIT WAS VET!!! We beloven ons zelf: Deze doen we nog een keer later op de dag! Omdat ik toch wel alle trails wilde rijden hier in dit gebied rijden we eerst door. Middels de blauwe – Lucas weg – met prachtige uitzichten, grote rotsplaatsen en cliff trails kom je terug bij waar de auto staat. Zoals gezegd, het is warm vandaag. Even naar de camping aan de andere kant van de brug rollen en de bidons bij vullen. De camping is een typisch Duitse met veel seizoensplaatsen. Ze hebben ook normale plekken en: Unser Platz ist ganzjƤhrig geƶffnet! ahh oke, mooi hier kunnen we dus ook in de winter terecht š
Welshman en de Angry mouse trails
De onweersbuien zijn zich inmiddels boven ons aan het opladen. Lichte donder is al te horen en volgens Buienrader krijgen we zo een bak met water over ons heen waar de watertoren hier in de buurt jaloers op zal zijn. We hebben nog even de tijd en besluiten weer via de asfaltweg omhoog te klimmen om de – Welshman – te rijden terug te cirkelen om af te sluiten met de Angry Mouse trail. De Welshman trail is ook weer erg leuk. Veel natuurlijke drop-offs verder lekker rollen en over de losse stenen. De Angry Mouse is wat je er van mag verwachten volgens de video. Veel “te doen” jumps. Enkele kleine gaps welke we overslaan. De trail heeft verder geen steile secties waardoor hij ook wat langer is dan de andere trails. Gezien de tijd, warmte en opladende onweersbui moeten we onze belofte breken met de Wupperhof DH. Prima, dan komen we toch gewoon terug! We tikken de 25 kilometer aan, de combinatie van hitte, klimmen en dikke trails maakt dat de meeste op zijn. Eventueel als aanvulling kan je nog de Witwenmacher en de Mountainroot rijden. Die zie je liggen vanaf de asfalt klim en zijn dus makkelijk te vinden!
Hier kan je de GPX aanvragen
Solingen Wuppertal trail hemel
De trail hemel tussen Wuppertal en Solingen
De afgelopen jaren hebben we flink wat mooie plekjes in Duitslang leren kennen, allemaal niet al te ver over de grens dus goed te doen op 1 dag. Monschau, Nideggen, Witten, Bad Iburg en Teckelenburg. Allemaal leuke spots om te rijden en een goed alternatief voor de Ardennen.
Wanneer je vanuit Nederland of Belgie aanrijdt naar Wuppertal belooft het weinig goeds. De omgeving ziet er soms een beetje troosteloos uit āschmutzigā om maar zo te noemenā¦ Je rijdt door sterk stedelijk gebied over de inmiddels bijna overal beperkte snelwegen. Het onbeperkt hardrijden -- ist nicht mehr ā zoveel helaas. Wanneer je vanaf de 46 komt maak je een rare bocht in Sonnbron en draai je de L74 op. Dat is namelijk de beste plek om te parkeren, de Blitzerparkplatz Burgholz.
De Trails van Wuppertal ā Solingen
We noemen het Wuppertal Solingen omdat er in Solingen en onder Solingen nog meer ligt. In Solingen is een soort bikeparkje, daar zijn we vandaag niet eens aan toe gekomen. Tussen Wuppertal en Solingen liggen namelijk al een aantal zwarte trails volgens TrailForks. Ook zouden er een aantal blauwe moeten liggen. Normaal gesproken laten we die blauwe voor wat het is. Onze focus ligt op de zwarte. We starten met de Burgholz DH. Via een omloop onderhoudsweg vinden we gemakkelijk de start van deze trail. Na een 100 meter begint de pret en ook gelijk goed! Grote step-off met flinke wortelpacks en veel losse stenen wisselen elkaar af. Al gelijk vanaf de eerste minuut is het duidelijk, dit is gaaf!
Kleur schijnt vrij te zijn van interpretatie, of iemand is kleurenblindā¦
Zoals gezegd willen we alleen zwart rijden, toch komen we route technische uit bij een blauwe. De Illuminati Trail, denken we. Gezegd hebbende dat het de afgelopen dagen flink heeft geregend dus de trails zijn nog nat en glad. De Illuminati trail trakteert op zeer steile secties met krappe gladde bochten. Niet iedereen komt er zonder kleerscheuren vanaf, gelukkig kunnen we door. Blauw? Nee zeker niet, rood dan? Nee eigenlijk ook niet. Als we de āgemiddeldeāĀ kleuren beoordeling van TrailForks bekijken dan zou dit in elke andere regio als zwart worden gemarkeerd!
Op jacht naar de overige zwarte trails.
De Sportplatztrail begint lekker relaxed, beetje steentjes, wortels, the usual stuff. Ā Halverwege splitst de trail. Waar we later achterkomen dat we dit als een chicken kunnen zien. Houd je links aan dan wordt je getrakteerd op een steile sectie met flink wat stenen en rotsen. Ga je rechts dan blijft het allemaal wat milder. Doordat de stenen spekglad zijn rijden we na een korte analyse via rechts. We vervolgen onze route naar Needle & Roots en Shards on the way. Wat ons betreft rode trials ;) maar goed laten we ophouden over de kleurtjesā¦ Het zijn beide leuke trails zonder echt grote verrassingen. Wanneer we Ā beneden zijn zetten we direct de klim in rechts langs de berg omhoog zodat we uitkomen bij Tapped Out 2. Ik zelf heb de Specialized Levo SL mee, de rest werkt een broodje naar binnen ik zelf vlieg de Tapped Out 2 alvast een keertje naar beneden :D Deze zwarte trail ligt vol met jumps en drops. Eigenlijk allemaal te doen en zeker de moeite om 2x te rijden. Eerste een verkenning, dan een keertje vol gas! Eenmaal weer boven is het gezelschap klaar met het broodje, nu gaan we met ons allen naar beneden en zoals verwacht deze vind iedereen vet!!
Op naar de Lippeās DH
Aan de andere kant van de L74 ligt de Lippeās DH. Hier hadden we al wat filmpjes van gezien. Dat moest zeker de moeite waard zijn. Met de ervaring van de eerdere blauwe trail besluiten we eerst nog even de Darkwing Duck Revenge te doen. De Trail heeft een mooie ridgline er in zitten wat Alpen achtige features erin. Erg leuk om te rijden. Op 2/3 is er een keuze moment en aangezien we vanuit hier gezien naar rechts moeten straks kiezen we ook rechts. De uitdaging van deze āblauweā trial zit hem in de staart. Zeker het einde, een zeer steil stukje met tal van mindfucks erin, dit rijdt niet iedereen. Ook hier is dus nog ruimte voor een revanche!
Dan nu de Lippeās DH. Ook de Lippeās DH is Alpen waardig te noemen met best wat lastige technische mooie stukjes erin. Er liggen hier nog wat meer keuze momenten dus deze trail alleen kan je al 3 keer doen. Dikke stenen, rotsen en wortels zorgen voor grote step-off en wederom zitten er best wat steile stukken in. De trails zijn inmiddels wat opgedroogd waardoor alles goed te rijden is. Echt vet, heel vet.
Ik denk dat het veilig is om te zeggen, deze spot komt met gemak in onze top 10 locaties!! Hier de GPX
Check hier Solingen review video:
MTB TRAILS IN MONSCHAU EIFEL
Mountainbike in de Eifel
Dat de Eifel mooi is weten de meeste mountainbikers allang. Wat voor een prachtige trails daar liggen is niet bij iedereen bekendā¦ Monschau is zeker geen uitzondering daarin! Het gebied kenmerkt zich door de rotsplaten uitdagende paden voor elk niveau. Prachtige meren, uitzichten over valleien en mooie riviertjes die van alle kanten naar beneden komen. Het gebied word niets voor niets regelmatig als de parel van de Eifel omschreven. Ondanks dat we dit graag als een must visit voor mountainbikers willen omschrijven is het erg belangrijk om te weten dat, zoals op de meeste plekken in de Eifel rijdt je over paden welke voor wandelaars bedoelt zijn. Je mag hier dus niet officieel fietsen, je riskeert hier dus een bekeuring. Vind je dat acceptabel check hier de GPX. Heb je niet de beschikking over een GPS apparaat volg dan 1 van de vele wandel routes in de regio
Voor tips kan je altijd bij ons terecht! info@trail-addicts.com
CheckĀ de video op ons youtube kanaal van de regio Monschau Eifel:
De Eifel is het oostelijke deel van het middelhoog plateau Eifel-Ardennen. Het ligt ten noorden van de Moezel en ten westen van de Rijn. Het grootste deel ligt in Duitsland, een klein deel ligt in Belgiƫ, in de Oostkantons. Het Duitse deel van Eifel ligt in de deelstaten Noordrijn-Westfalen en Rijnland-Palts. Het hoogste punt is de Hohe Acht met 747 meter.
In het Tertiair was er in de Eifel sterke vulkanische activiteit. Daarnaar verwijst ook de naam Vulkaan-Eifel in het zuidoostelijke deel. De kraters die ontstaan zijn door explosies van vulkanische gassen hebben zich gevuld met grondwater en worden Maare genoemd. De laatste uitbarstingen vonden 10.000 jaar geleden plaats. Onderzoek wijst uit dat dit gebied nog steeds geologisch actief is: het gehele Eifelgebied stijgt 1 Ć 2 millimeter per jaar. In het verleden kwamen ook al inactieve fases voor van 10.000 Ć 20.000 jaar, wat suggereert dat toekomstige uitbarstingen nog mogelijk zijn.
In de Eifel zijn verscheidene ketens te onderscheiden:
Het noordelijkste gedeelte noemt men de Nordeifel, dat in Belgiƫ aansluit op de Hoge Venen;
Ten oosten daarvan vindt men het Ahrgebirge, dit gedeelte bevindt zich benoorden de Ahr in het district Ahrweiler;
Bezuiden de Ahr bevindt zich de Hohe Eifel (of Hocheifel), waarvan de Hohe Acht (747 m) het hoogste punt is, en tevens het hoogste punt van het hele Eifelgebied;
In het westen, tegen de Belgische grens, zijn de heuvels bekend als Schneifel, een onderdeel van het bredere gebied van de Sneeuweifel met toppen die reiken tot 698 meter;
Zuidelijk en oostelijk van de Hohe Eifel ligt de Vulkaan-Eifel, een vulkanisch gebied met veel kratermeren (Maare).
Het zuidelijke gedeelte van de Eifel is minder hoog. Het gebied wordt doorsneden door in zuidelijke richting uitlopende beken en riviertjes. Deze stromen monden in de Moezel. De grootste van deze rivieren is de Kyll; de heuvels rond deze rivier zijn bekend als het Kyllwald;
In het zuiden eindigt de Eifel in de Voreifel.
bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Eifel
20 September 2024
7 tips over hoe je veilig een mountainbike koopt via marktplaats
7 tips over hoe je veilig een mountainbike koopt via marktplaats
19 September 2024
DIRTLEJ EPIC ENDURO 2025
Epic enduro race - 100 km aan trails en meer dan 5000 hoogte meters op slechts 1 dag, dit is een echteā¦
18 September 2024
Stumpjumper 15! New Bikeday
Stumpjumper 15 is hier om elk compromis in de trailgame uit te wissen. Verslind bumbs...
17 September 2024
SWATCH NINES MTB 2024 BRAVES THE STORM IN SĆLDEN
Ondanks een winterse uitdaging van moeder natuur levert het weergaloze mountainbike-evenement verbluffendeā¦
11 September 2024
Engadin Flow Trails
Engadin Flow Trails - met genoeg trails en voor elk niveau is Engadin Bikepark een echte aanrader!
11 September 2024
Gotschna Freeride roller coaster – Davos klosters
GotschnaĀ Freeride Piste 6 km roller coaster voor freeriders in Davos Klosters
Trail Review: Vertigo, Verbier
De Vertigo trail in Verbier
Dat je lekker kan fietsen in de valleien nabij Verbier wisten we al. Samen met MTBVerbier hebben we al heel wat mogen zien de afgelopen jaren. Toch zijn er nog steeds trails die we nog nooit gereden hebben. Deels omdat er telkens nieuwe bij komen, deels omdat sommige gewoon te moeilijk zijn, voor ons danā¦
Ervaring komt met de jaren
Net zoals met alles word je met toewijding, inzet en doorzettingsvermogen beter. Ook de ervaring neemt bij het rijden van elke trail toe. Ervaring is belangrijk in de bergen, ken je eigen skills en zoek daar de juiste trails bij. Vertigo is zoān trail die niet standaard wordt gereden. Hij is te steil op sommige stukken en te exposed. Vrije val naar de 7de bikehemel zeg maar, sterven in je harnas. Hoe je het ook noemt, er zitten gevaarlijke stukken in! Hier wil je zeker rijden met gids voor wat heads-ups waar je extra voorzichtig moet zijn.
De aanloop naar de trail
Bikepark Verbier is nog niet helemaal open, de gondel van de vallei naar het dorp Verbier draait drie keer per dag. We gooien daarom onze fietsen tegen de achterkant van de lijnbus en klimmen via de achterdeur de bus in. Het land kruipt net uit de Corona-crisis dus alles is even iets anders. Eenmaal boven zijn we precies op tijd voor de gondel welke ons boven het bikepark brengt. Helemaal naar de top kan niet, die gondel draait pas later in het seizoen. Om bij Vertigo te komen moeten we om de bergflank heen fietsen, veelal vlak (Zwitsers vlak) met een klein stukje klimmen. Bovenaan is het een soort hobbit-landschap, werkelijk prachtig, de mystieke wolken kruipen over de toppen van de berg omhoog wat het geheel nog spannender maakt. De eerste meters dalen we gezamenlijk af met Jessica en 2 andere gasten van MTBVerbier. Mark (@Markeee) en ik slaan dan linksaf, de Vertigo inā¦
De Vertigo trail!
We rijden langs de bergflank waar we overheen moeten voor we de immense afdaling kunnen zien. Eenmaal over de flank heen opent zich een vrij uitzicht tot helemaal in het dal. Twee dames zijn op deze hoogte druk bezig om paaltjes te installeren zodat later hun vee daar kan grazen. Voor hen is dit is deze hoogte normale koek. We stoppen bij een wandelroutepaaltje nog even een reepje naar binnen. Het uitzicht, dat blijft betoverend! Mark grinnikt een beetje; Zenuwachtig? Nee dat niet, maar wel spannend ;)
We starten de trail over een mooie bergkam, dropje erin voordat we de bosrand invliegen. Het eerste deel is prima te rijden. Ook de steilere delen in het bos zijn hier nog prima te doen. Dikke wortelpacks en de 'licht nattige' trail maken dat je wat heen en weer glijdt. Doordat de banden vol lopen zijn de rotsen glad, iets om mee rekening te houden. So far so good. De switchbacks zijn krap maar te doenā¦
Is dit alles? Nee! De echt steile switchbacks komen nog :D We dalen verder af en de exposed trail-stukken komen nu ook. Ga je hier rechtdoor dan ben je snel beneden, heel snel! Nu doemen de krappe steile switchbacks snel op. Tja voetje hier en daar is onvermijdelijk (voor mij dan) sommige moeten worden gelopen, mooi want dan hebben we tenminste een reden om terug te gaan ;)
Eenmaal beneden steken we de vallei over om nog een klein bonus trailtje te doen, om vervolgens terug naar het chalet van MTBVerbier te rollen.
Hierbij de video:
Special: Oeganda Mountainbike avontuur
Mountainbike avontuur Oeganda
Het was tijdens een van de Marokko fietstochten afgelopen najaar. Andreas en Werner dachten dat ze verder naar het zuiden moesten gaan in Afrika, ten zuiden van de Sahara. Het Afrika dat de ideeƫn over dit continent heeft gevormd sinds hun kindertijd met zijn prachtige landschappen en bevolking. Het was tijd voor een Mountainbike avontuur Oeganda
Wij kopen bij Duursport.nl!
Andreas en Werner werken nu al verschillende jaren samen als gids voor fietstochten. Ze zijn niet alleen verbonden met de gemeenschappelijke geboorteplaats Bolzano, maar hebben beide ook een grote passie voor mountainbiken. De wens om nieuwe dingen te ontdekken op de fiets is groot. Thuis of ver weg, waar ze ook zijn, genieten ze van het rijden op de beste single trails. en leren ze het land en zijn mensen kennen. Na veel onderzoek hebben ze deze keer voor Oeganda gekozen. Het land in Oost-Afrika kent het massatoerisme nog niet en is de thuisbasis van de karakteristieke Afrikaanse natuur. Winston Churchill beschreef het al enthousiast als de "parel van Afrika".
Onderstaand verhaal is ingestuurd door Werner facebook.com/rideonmtb
De plannen: naar Oeganda
Het begon midden februari. Andreas, zijn partner Julia en ik arriveerden in Entebbe en slechts een paar uur later zaten we in de auto met Will, met wie we de fietstocht wilden uitwerken. Will is een Brit die vijftien jaar in Oeganda heeft gewoond. Will was jarenlang een professionele kajakker op de rivieren van de wereld, maar nu klopt zijn hart vooral voor het mountainbiken.
Voordat onze reis ons naar Sipi zou brengen op Mount Elgon, het centrale punt van onze reis, gingen we eerst naar Jinja aan het Victoriameer, waar de volgende dag echte actie plaatsvond in het witte water van de Witte Nijl. Met de raftingboot mochten we letterlijk de overstromingen van de Nijl induiken en het was alsof we in het hart van Afrika waren aangekomen. Thuis waren we alweer vergeten, het avontuur begint nu!
Kinderen in School uniformen juichen je toe
Op weg naar Sipi hebben we met al het leven langs de weg bekeken. De voornamelijk grindwegen zijn niet alleen verbindingswegen, maar belangrijke slagaders, die vooral dicht bij de vele hutten en nederzettingen vol mensen liggen. Kinderen in schooluniformen, mensen die allerlei dingen vervoerden, alles leek in beweging en levend. Daarnaast waren er de vele Boda-Bodas, motortaxi's, die echt worden gebruikt voor het vervoer van alles: medemensen, dieren, boomstammen of ladekasten.
Zonder elitaire luxe, maar met veel smaak zorgt men hier voor welzijn.
Uiteindelijk bereikten we Sipi met zijn spectaculaire watervallen. Het kleine dorp ligt op ongeveer 1800 meter, de nachten zijn daardoor aangenaam fris en er zijn ook weinig muggen hier. Malaria, anders heel gewoon in Oeganda, is gelukkig hier bijna geen probleem.
We verbleven in een idyllische lodge midden in het regenwoud, pal naast een van de drie indrukwekkende watervallen. Zonder elitaire luxe, maar met veel smaak zorgt men hier voor welzijn. Kleine, fijne Banda-hutten en -huisjes, vers, smakelijk eten, hun eigen koffie uit de omliggende velden, we waren er zeker van dat we hier een goede tijd hadden na het fietsen. Omdat we vooral de komende dagen op onze fiets moeten rijden en routes moeten verkennen. We keken er thuis al naar uit en we waren vooral enthousiast over het hoogtepunt van de reis, de 4.321 m hoge Mount Elgon. Maar eerst wilden we de beste singletrails rond Sipi zien.
De volgende ochtend zijn we direct vanuit de lodge met onze mountainbikes begonnen om naar de nabijgelegen hometrails te gaan. De vreugde om eindelijk het gebied te verkennen en onze nieuwe fietsen te kunnen rijden, die we net van Norco hadden gekregen, was geweldig. Het eerste parcours begon in een nabijgelegen nederzetting waar Will met een paar inwoners sprak terwijl nieuwsgierige ogen naar ons keken. Dat zou ons de volgende dagen opnieuw en opnieuw overkomen: gesprekken met de lokale bevolking die we ontmoetten tijdens het doorkruisen van de vele nederzettingen, en veel interesse in ons en onze fietsen hadden. Vooral de kinderen kwamen graag mee rennen. Fietsen verbindt, waar ook ter wereld!
Dit is Afrika!
Na deze spontane ontmoeting rolden we het pad op. Zoals bijna alle trails hier, was dit geen wandelpad, zoals we gewend zijn in de Alpen, maar een verbinding tussen velden, hutten en dorpen. Het pad was dus relatief vlak, maar was helemaal geen wandelpad en bood technische secties met stenen, bulten en of bermen die werden die je uitnodigden om te spelen. Met hoge snelheid en reden we over rode aarde en geƫrodeerde steenformaties langs de bergkam, wat ons een panorama gaf over de velden en hutten onder ons, totdat we het belangrijkste punt bereikten waar we moesten vertragen om de juiste lijn te vinden. Toen we aankwamen in de vallei besloten we om weer omhoog te gaan met de fietsen, om nog een variant te rijden bij een afslag verderop. Ondertussen waren we ook aan de nieuwe fietsen gewend geraakt en dat maakt mountainbiken alleen maar leuker. Aan de voet van de bergrug bereikten we eindelijk weer een klein dorp, waar Boda-Bodas werd georganiseerd om ons op een avontuurlijke manier weer op te voeden met de fietsen tussen rijder en fietser. Een politie agent thuis zou zijn geschrokken, maar we dachten bij onszelf: dat is Afrika!
koffievelden en bananenbossen
Op een gegeven moment zijn we gestopt bij een paar eenvoudige hutten. Terwijl Andreas zich met de kinderen bezig hield, viel mijn blik op de bescheiden omstandigheden waarin de mensen hier wonen. Zeer eenvoudige, kleine hutten, handig maar ongemakkelijk, vaak zonder elektriciteit en stromend water. Voor veel mensen is het leven hier zeker niet altijd vrij van moeilijkheden. Onze lodge was pure luxe daar in tegen. Ik was er zeker van dat veel van de mensen een leven wilden met minder deprivatie ( ;-) ). En toch ontmoetten de meesten van hen ons met een brede glimlach en lijken niet het vertrouwen te hebben verloren. Dat ondanks hun weinige bezittingen. Terwijl de kinderen gelukkig naar ons zwaaiden terwijl we verder reden. Het was tijd om door te rijden en ik concentreerde me weer op het pad, dat nu door koffievelden en bananenbossen liep.
Langs de flank van de berg Elgon
De volgende dag moesten we vroeg beginnen om naar het gebied van Kapchorwa te gaan. Op 2.700 m wachtte een bijna eindeloze afdaling van de flank van de berg Elgon naar beneden op de savanne. Voor de start stopten we bij een kleine hut waar we thee met melk en een eenvoudige, olieachtige flatbread hadden. Anders zijn er in Oeganda chapati-broodjes gevuld met eieren, uien, tomaten of andere groenten, die bekend staan āāonder de toepasselijke naam "Rolex", op elke hoek. Hier, weg van de grotere dorpen, was de keuken schaarser.
We verlieten het dorp achter ons en vertrokken over de lange afdaling die over de vlakke uitlopers van de berg Elgon liep door kleine dorpen en velden. Verderop naderden de savanne, hoe warmer, droger en wilder het werd. Uiteindelijk bereikten we de bovenste rand van een kloof. Het uitzicht op de savanne beneden ons en de uitgestorven vulkanen op de achtergrond waren adembenemend. Will liet ons het punt zien waarop onze afdaling zou eindigen. Het was nog een lange weg, perfect! We liepen verder op het pad, scherpten rond hoeken en rotsen en zagen een groep bavianen tussenin, tot we de savanne bereikten, zwetend.
Mount Elgon is een uitgestorven vulkaan
Na een dag die comfortabeler was voor ons, reden we met grote verwachtingen naar de ingang van het Mount Elgon National Park. Dat was dus naar het hoogtepunt van de mountainbike trip. Voor de eerste dag moesten we 1.800 m hoogteverschil bereiken naar de hut op 3.500 m. Ondersteund door dragers voor de voorzieningen en vergezeld door een ranger begonnen we aan de beklimming. Zolang we nog steeds onderweg waren tussen culturele landschappen, moesten we meestal onze fietsen duwen of dragen. Pas na het bereiken van de jungle werd het pad vlakker en konden we vrij vaak in het zadel blijven. Mount Elgon is een uitgestorven vulkaan met een enorme caldera en meestal vlakke hellingen, waardoor een toename van de hoogte langer duurt, maar ook verbonden is met minder inspanning. Gefascineerd kruisten we het bergregenwoud, vergezeld van vogelgezang en apenoproepen. Kort voor de hut, waar we de nacht zouden doorbrengen, veranderde de vegetatie geleidelijk. De weelderige flora van de jungle maakte plaats voor een uitgestrekt gras- en heidelandschap met uitpuilende plukjes gras, bloemen, varens en ongewone planten zoals de reusachtige grondzool. Uitgeput maar voldaan rolden we naar de hut.
De volgende dag stonden we vroeg op. Uitgerust met koplampen Julia, Andreas, Will, onze ranger Roger en ik maakten onze weg in de koele ochtendlucht. Er ontbrak slechts 800 meter hoogteverschil om de hoogste top te bereiken, maar de weg was te steil.
Uiteindelijk bereikten we Wagagai
Vanwege de gematigde helling van het parcours en de toch al vrij dunne lucht hierheen, sleepte de beklimming zich lang voort. Het werd helderder. We marcheerden, duwden onze fietsen, door dit overweldigende landschap. De mist creƫerde een mysterieuze atmosfeer. We baanden ons een weg langs de rand van de krater, toen kort voor de top de vegetatie schaarser werd en het steeds meer stenig en rotsachtig werd. Uiteindelijk bereikten we Wagagai, de hoogste top van de vulkaan met 4.321 m, echt het hoogtepunt van onze reis. En het beste moest nog komen: de meer dan 3000 hoogtemeters lang afdalen!
Al op weg naar boven steeg de verwachting om weer door deze betoverde kosmos te kunnen afdalen. Afgezien van een paar echt technische onderdelen, was het parcours niet veeleisend, maar het kon met veel flow worden gereden. We reden de weg naar beneden en pompten onszelf door de bochten en stopten vanwege de hoogte keer op keer om even op adem te komen. Toen we aankwamen in de vallei, waar tientallen kinderen achter ons aan kwamen rennen, was de middag al een paar uur oud en werden we rijker door de geweldige ervaring. Was dit een van de beste afdalingen die we ooit hebben gemaakt? Zeker!
In Oeganda leven ze nog volgens oude tradities
Het werd tijd om de regio rond de Elgon te verlaten en naar het noorden van Oeganda te reizen, naar Karamoja, de thuisbasis van de semi-nomadische Karamojong herders. Lange droogtes maken het moeilijk voor de mensen hier en de stammengevechten, die duurden tot 15 jaar geleden, hebben ook de regio verzwakt. De Karamajong zijn verwant aan de Massai en, net als zij, leven ze nog steeds erg dicht bij de traditie. Vergezeld door Asoka, een vriendelijke, lange lokale, bezochten we een traditionele nederzetting om inzicht te krijgen in de authentieke manier van leven van deze trotse mensen. We keken naar de typische constructie van de hutten, keken naar het brouwen van bier, dat weinig gemeen had met de Duitse zuiverheidswet, de kleurrijke dansen van de jongere leden meemaakte en 's nachts bij het kampvuur zat met de mannen van het dorp, die gaf ons Karamajong-namen en ging door met zingen toen we al in onze tenten lagen onder de enorme sterrenhemel. Ik had het gevoel dat ik rechtstreeks in een van de vele documentaires was beland die me sinds mijn kindertijd vergezelden.
De ochtend bood ons een prachtige zonsopgang in de savanne. Vandaag stonden op het programma de hometrails van Moroto, de belangrijkste stad van het district. Er is een kleine mountainbike-scene, die de bescheiden, lokale economie wil vitaliseren door te fietsen. Laat in de middag toonde Asoka ons de trails aan de voet van de berg Moroto. Zweterig en stoffig trokken we eindelijk naar de savanne met zijn immense, roodachtige avondzon.
Nationale park van Marchison Falls
De volgende dag pakten we onze fietsen in de reistassen, want aan het einde van de reis wilden we de diverse dierenwereld van Oeganda zien. In het nationale park van Marchison Falls konden we sowieso niet veel met de fietsen doen. Olifanten, giraffen, zebra's, nijlpaarden, leeuwen. We moeten alles zien wat je je kunt voorstellen onder het Afrikaanse dierenrijk. Uiteindelijk stonden we bij de nevel van de krachtigste waterval ter wereld, de Marchison Falls. De hele Nijl drukt zich donderend en schuimend door een kloof van slechts zeven meter breed. De perfecte definitieve foto voor de energieke, indrukwekkende reis die we achter ons hadden.
Wil je op de hoogte blijven van de ervaringen van Werner en Andreas?
Volg ze op Instagram
instagram.com/werner_ride.on
instagram.com/andreas_tonelli
of Facebook